Wat wil je nog en wat kun je nog?

Hoi........

Ja Nen dat denk ik ook.Gelukkig zijn met je zelf met je leven en met wat je hebt.Aanvaarden dat het zo is als het is en dan verder gaan.Je moet /mag verder met je leven zoals je bent dan kun je het toch beter aanvaarden.

Alle andere dingen die Ini schrijft zijn ook belangrijk maar daar moet jou geluk niet vanaf hangen.Het geluk dat ben je zelf,hoe of wat je ook bent.

Je geluk is geen deel van het ziek zijn maar staat daar los van zo zou je het kunnen gaan zien.Ziek zijn is gewoon een bijkomstigheid.En stom toeval dat jij het hebt.

Sporten heeft mij geholpen met zo te denken van sporten wordt ik heel gelukkig en voldaan.Maar het geluk heb ik dat ik het kan Ik sport 9 uur per week.Ook pas ik gelukkig 3 keer per week op mijn nichtjes van 3 en 11.Dat maakt mij ook gelukkig.

Ook help ik mijn ouders en mijn zus 1 keer in de week met hun huishouding.Ik prijs me gelukkig dat ik dat nog kan.Zo kan je gelukkig zijn met alles maar als het geluk er niet is kan je het er ook niet uit halen.

Ik wens jullie veel strekte met deze discussie.Ik hoop dat jullie hier wat aan hebben.

Lieve groetjes en sterkte.
Josephina

Mooi Nen! Dingen doen die je vreugde geven, dat is genoeg. Dan draag je je vreugde inderdaad met je mee, dus op anderen over, ben je gezellig enzo . Ik doe altijd wat ik doe met plezier, behalve de huishouding, daar probeer ik maar het beste van te maken door er muziek bij aan te hebben of een radiopraatje. Ik heb dus wel de behoefte om me te kunnen ontwikkelen in dingen die ik doe, en af en toe eens iets geheel nieuws op te pakken. Over het nut van wat ik doen, denk ik nooit zo na, maar een forum met plezier opzetten is meteen nuttig. Fotografie doe ik al helemaal alleen voor mijn eigen plezier en het uitwisselen van foto's op het internet ook al hebben ook anderen er wat aan als je commentaar levert of krijg. Verder vind ik psychologie heel boeiend en daar lees ik mij al jaren suf aan, waar ik zelf veel van leer, en dat draag ik ook wel over als het nodig mocht zijn. In elk geval ga ik uit van waar ik behoefte aan heb, en dat is dan mijn persoonlijke waarde. Een kennis van mij is psychotherapeut en zij denkt er hetzelfde over als ik hier verwoord. Maar geluk vind ik weer een erg groot woord, waarmee je allerlei verwachtingen schept: en mens kan zich niet constant gelukkig voelen, en zou dat wel zo zijn dan zou je het op het laatst niet meer opmerken. De wereld bestaat nu eenmaal uit niets dan tegenstellingen.

Kortom, om te beginnen moet je alles voor jezelf doen en daarbij naar je eigen behoeften luisteren. De behoeften van anderen kunnen ook nooit voorgaan op de jouwe, want dat kun je iets nooit goed doen.

Gisteren zag ik een mooi fragment op tv hierover. Een meisje van een jaar of 10 zei voor de camera dat zij haar moeder wilde vragen om eens met haar naar een van de pretparken te gaan die ons land rijk is. Dat is ze dan gaan doen. Het antwoord van haar moeder was als volgt. Ik vind het veel te druk in die pretparken en dat is erg vermoeiend voor mij. Als ik er dan met jou naartoe moet gaan, dan kan ik er niet voor jou zijn zoals jij dat graag zou willen. Dus ga maar liever met je grootvader, zoals je dat wel meer doet. Dit vond ik een goed inzicht: je kunt niet echt alles zomaar voor een ander doen, zelfs niet als je dat graag zou willen. Ik kan ook niet naar pretparken zonder helemaal dol te worden en er meteen weer uit te willen rennen, dus moet ik dat niet doen met de kleinkinderen.

Tja, zo werkt het nou...

Groetjes,
Ini

[quote="josephina moderator"] Je geluk is geen deel van het ziek zijn maar staat daar los van zo zou je het kunnen gaan zien.Ziek zijn is gewoon een bijkomstigheid.En stom toeval dat jij het hebt.[/quoten]

Los van dat ik het woord geluk veel te groot vind, omdat het altijd als iets geweldigs en blijvends wordt geïnterpreteerd, vind ik de zin die ik gequot heb, heel goed Josephina. Zo is het maar net. Wij zijn niet onze ziekte, die is maar een bijkomstigheid. We moeten er wel mee leren leven.

josephina moderator schreef: Sporten heeft mij geholpen met zo te denken van sporten wordt ik heel gelukkig en voldaan.Maar het geluk heb ik dat ik het kan Ik sport 9 uur per week.Ook pas ik gelukkig 3 keer per week op mijn nichtjes van 3 en 11.Dat maakt mij ook gelukkig.

Ik heb toch zo'n geweldige hekel aan sporten. Ik ben blij voor jou dat jij het zo fijn vindt. Ik moet dus iets heel anders doen om me 'gelukkig' bij te voelen en helaas zit daar niet al te veel beweging in. Een lange wandeling, met fikse pas, is dus elke dag een must. Soms fijn, zoals vandaag, soms heel vervelend, afhankelijk van het weer.

josephina moderator schreef: Ook help ik mijn ouders en mijn zus 1 keer in de week met hun huishouding.Ik prijs me gelukkig dat ik dat nog kan.Zo kan je gelukkig zijn met alles maar als het geluk er niet is kan je het er ook niet uit halen.

Geweldig dat jij daar nu je geluk uit kunt halen. Ik dus niet, want ik haat huishoudelijk werk. Ik werk graag met mijn hoofd, dat is altijd al zo geweest. Ik lees, overdenk, schrijf, en dat zijn dan ook de bezigheden die ik aldoor al gedaan heb, sinds ik thuiszit. Dus wat dat betreft geen probleem. Ik ben minstens een halve dag zoet ermee, maar dan komt het, dan wil ik ERUIT en weet ik dus niet waar naar toe te gaan met mezelf, word ik zot al probeer ik mezelf te kalmeren. Heus, iedereen heeft andere behoeften... Voor jou is het wel heel makkelijk op te lossen Josephina.

Groetjes,
Ini

[quote="josephina moderator"] Je geluk is geen deel van het ziek zijn maar staat daar los van zo zou je het kunnen gaan zien.Ziek zijn is gewoon een bijkomstigheid.En stom toeval dat jij het hebt.[/quoten]

Los van dat ik het woord geluk veel te groot vind, omdat het altijd als iets geweldigs en blijvends wordt geïnterpreteerd, vind ik de zin die ik gequot heb, heel goed Josephina. Zo is het maar net. Wij zijn niet onze ziekte, die is maar een bijkomstigheid. We moeten er wel mee leren leven.

josephina moderator schreef: Sporten heeft mij geholpen met zo te denken van sporten wordt ik heel gelukkig en voldaan.Maar het geluk heb ik dat ik het kan Ik sport 9 uur per week.Ook pas ik gelukkig 3 keer per week op mijn nichtjes van 3 en 11.Dat maakt mij ook gelukkig.

Ik heb toch zo'n geweldige hekel aan sporten. Ik ben blij voor jou dat jij het zo fijn vindt. Ik moet dus iets heel anders doen om me 'gelukkig' bij te voelen en helaas zit daar niet al te veel beweging in. Een lange wandeling, met fikse pas, is dus elke dag een must. Soms fijn, zoals vandaag, soms heel vervelend, afhankelijk van het weer.

josephina moderator schreef: Ook help ik mijn ouders en mijn zus 1 keer in de week met hun huishouding.Ik prijs me gelukkig dat ik dat nog kan.Zo kan je gelukkig zijn met alles maar als het geluk er niet is kan je het er ook niet uit halen.

Geweldig dat jij daar nu je geluk uit kunt halen. Ik dus niet, want ik haat huishoudelijk werk. Ik werk graag met mijn hoofd, dat is altijd al zo geweest. Ik lees, overdenk, schrijf, en dat zijn dan ook de bezigheden die ik aldoor al gedaan heb, sinds ik thuiszit. Dus wat dat betreft geen probleem. Ik ben minstens een halve dag zoet ermee, maar dan komt het, dan wil ik ERUIT en weet ik dus niet waar naar toe te gaan met mezelf, word ik zot al probeer ik mezelf te kalmeren. Heus, iedereen heeft andere behoeften... Voor jou is het wel heel makkelijk op te lossen Josephina.

Groetjes,
Ini

Ik wil niet onaardig zijn, dat zit niet in mijn aard, maar ik krijg in dit topic naar mijn gevoel te veel onder mijn neus gewreven dat ik maar eens tevreden moet leren zijn met wat ik heb, i.p.v. te blijven zoeken naar hoe het leven voor mij meer bevredigend kan verlopen. Ik zou hartstikke depressief worden als het zo moest blijven gaan als nu het geval is, zomaar spontaan net als Prins Claus die ook met zichzelf, z'n eigen capaciteiten geen kant op kon. Snappen jullie dat?! En ik schrijf dit niet alleen voor mezelf, maar in de heilige overtuiging dat iedereen zichzelf moet kunnen ontplooien, ook al ben je ziek. Dat is een psychologisch gegeven.

Ini

Nee. Ini dat zie je toch verkeerd volgens mij. Het is onwijs fijn dat een aantal dat nu reeds zo voelen en ervaren, maar er zijn er ook zoals Ciska en ik en jij dus die hier nog mee aan het worstelen zijn. Heel leerzaam dus om de verhalen van de mensen die al een stapje verder zijn te lezen, het sterkt mij wel in mijn overtuiging dat ik er met thuis op de bank of in mijn bed blijven zitten/liggen niet kom. Maar voor mij persoonlijk is het nog een strijd, het gaat nog niet soepeltjes en vanzelf. Net als Ciska weet ik in theorie wat goed voor mij is, maar nu de praktijk nog. De dagen dat ik het ten uitvoer breng voel ik mij beter. Dat is een feit. Toch moet ik mezelf elke dag weer enorm motiveren te doen wat moet. Had ik al geschreven dat ik laatst op het Forum van de PAH een citaat las wat mij wat milder naar mezelf doet kijken? Volgens mij wel, maar dan nu nog even in dit verband. In de regel ben ik nl. vol zelfverwijt dat het mij niet lukt te leven op dit moment naar mijn eigen standaard. Maar daar zei iemand: "ik was voorheen altijd heel gedisciplineerd met alles, sporten, huishouden, maar nu is al mijn energie opgegaan aan mijn strijd voor het leven van mijn hartekind. Nu accepteer ik maar even voor mezelf dat ik geen wilskracht meer over heb om nog gedisciplineerd te leven". Ik denk dat dat op dit moment ook even voor mij geldt. Ik ben moegestreden van alles ( mijn werk behouden, elke keer weer knokken om te herstellen van de zoveelste infectie en operatie, de situatie met de kids en accepteren dat ik afgekeurd ben en naast alle tegenslag met de kids nu ook hier mee moet dealen). Ik weet uit ervaring dat dit weer overgaat en dat ik er nog sterker uit kom. Ik probeer het dus maar even de tijd te geven.
En nu nog even over die zgn. staat van een stabiel geluk. Ik heb al sinds jaren een tekst die mij echt op m'n leven geschreven is: 'Over vreugde en smart' uit het boek 'De Profeet' van Kahlil Gibran.

Tot horens in deze interessante dicussie,

Nen

Hallo Hennie,

Fijn dat je hebt kunnen reageren, ondanks de ziekte van je zoon. Ik begrijp heel goed hoeveel impact dat kan hebben en dat je dan niet zo'n zin hebt om te reageren. Goed te lezen dat het toch wat beter met je zoon gaat. Ik wens jullie toe dat hij snel verder opknapt.

Gek dat je eerder berichten niet zijn aangekomen. Ik weet niet waarom dat is. Gelukkig maar dat ik deze dan wel kan lezen.

Je werkt dus nog steeds fijn in die speelgoedwinkel ondanks de problemen die de baas ermee heeft, en je bent zelfs minder ziek dan je collega's. Nou, dat betekent dat toch zomaar dat je met be gerust in een winkel kunt werken en lekker onder de mensen komen. Dat wilde ik maar even weten. Uiteraard ligt het wel aan de mate waarin je be hebt. Ik ben eigenlijk nooit ziek (toch maar even afkloppen), en als ik op het moment mijn immuunsysteem niet onder de stress had staan, zou ik me dus ook gerust veel meer onder de mensen kunnen begeven. Ik zou dat in elk geval graag uit willen proberen. Dus heb ik wat aan je bericht.

Dat je een hond had aangeschaft, wist ik al. Dat is een mooie compensatie voor andere dingen die jij graag doet, maar toch liever niet meer moet doen. Dat is waarnaar wij moeten zoeken: vervanging van activiteit.

Heel mooi dat je weer een dagje kunt winkelen met je dochters. Voor mij zou dat te lang zijn, maar ik ben dan ook een dagje ouder .

Nee, je kunt niets aannemen voor op de lange termijn, dat snap ik en daar zullen wij mee moeten leren leven. Lange wandelingen lukt jou dus ook niet meer, ik kan een kilometer of 5 nog wel redden, maar dat is ook niet echt lang, maar voor mij ruimschoots voldoende. Ik verbaas me er trouwens over dat ik geen infecties krijg van vermoeidheid (wel even afkloppen maar... .

Je kunt van alles verzinnen hè, met paard en wagen weg, dat lijkt mij ook wel wat. En jullie hebben zelf zo'n span. Jullie wonen dus buiten neem ik aan? Dat scheelt al heel veel v.w.b. de luchtkwaliteit. Dat ik midden in de stad zit, valt mij nu aan alle kanten tegen, ook al is het een heel mooie stad. Het duurt erg lang voor we in de natuur zijn en mijn man kan niet meer autorijden, dus dat zit lelijk tegen, ook v.w.b. het fotograferen dat ik zo ontzettend graag doe. Dus iets anders verzinnen, ter vervanging...

Je oma is zeker een voorbeeld. Gelijk had ze met niet zitten zeuren, daar word je alleen maar zieker van, zelf én je omgeving. Dit is makkelijk gezegd van mij. Het is mooi om te zien dat mensen daar werkelijk toe in staat zijn en het is een vreugde om zulke mensen te mogen ontmoeten.

Dank je wel Hennie voor je leerzame post: niet te bang zijn voor meerdere mensen voor je neus en voor de activiteiten die je niet meer kunt, andere in de plaats zetten.

Nogmaals voorspoedige beterschap toegewenst voor je zoon, en groetjes,
Ini

[quote="Nen"] Nee. Ini dat zie je toch verkeerd volgens mij. Het is onwijs fijn dat een aantal dat nu reeds zo voelen en ervaren, maar er zijn er ook zoals Ciska en ik en jij dus die hier nog mee aan het worstelen zijn.[/qoute]

Hier zit een misverstand. Ik ben al 11 jaar ziek thuis. Ik ben al lang gewend om daarmee om te gaan. Ik kan alleen geen genoegen meer nemen met het gesukkel door de dagen heen, zoals dat tot nu toe is gegaan. (Misschien krijgen diegenen die dat nu zo goed kunnen, daar al veel eerder last van dan ik.) Ik let weliswaar slecht op mijn vermoeidheid, maar daardoor heb ik nog nooit een ontsteking opgelopen: ik heb zelfs nooit ontstekingen, en ik klopt het niet eens meer af. Ik ben echt toe aan iets anders en ik weet niet wat. Net als Hennie schrijft: voor wat je niet meer kunt, moet je iets anders in de plaats zetten. Dat is wat ik in deze discussie probeer te stoppen en zo praten we langs elkaar heen. Ik heb in het begin juist helemaal geen strijd hoeven voeren, ik wist meteen wat ik moest gaan doen thuis. Het was alleen erg lastig om met be om te leren gaan, omdat niemand daar nog richtlijnen voor had aangereikt: die hebben we zelf uitgevonden, een interessante klus overigens. Dat zijn van die zaken die ik graag doe.

Nen schreef: In de regel ben ik nl. vol zelfverwijt dat het mij niet lukt te leven op dit moment naar mijn eigen standaard. Maar daar zei iemand: "ik was voorheen altijd heel gedisciplineerd met alles, sporten, huishouden, maar nu is al mijn energie opgegaan aan mijn strijd voor het leven van mijn hartekind. Nu accepteer ik maar even voor mezelf dat ik geen wilskracht meer over heb om nog gedisciplineerd te leven". Ik denk dat dat op dit moment ook even voor mij geldt. Ik ben moegestreden van alles ( mijn werk behouden, elke keer weer knokken om te herstellen van de zoveelste infectie en operatie, de situatie met de kids en accepteren dat ik afgekeurd ben en naast alle tegenslag met de kids nu ook hier mee moet dealen). Ik weet uit ervaring dat dit weer overgaat en dat ik er nog sterker uit kom. Ik probeer het dus maar even de tijd te geven.

Al die tegenslagen ken ik wel, maar ik heb altijd op een of andere manier full spirit gehouden. Ik bleef alles als uitdaging zien: hoe breng ik het er nu het beste vanaf. Eerst de schidlklierziekte, die je diep in de ellende stort (heel je lichaam en geest doet daaraan mee), toen de vermeende burnout, die dus ook door de schidlklier werd veroorzaakt en daarna de grote schrik vanwege de zieke longen en niet weten hoe ermee om te gaan. Ik ben er niet op uit om te meten wie er van ons beiden het ziekste was hoor! Ach als ik die tijd zo terugkijk, dan zijn er nog zo veel andere nare dingen gebeurd en dan moet ik zeggen dat ik een heleboel aan mijn psychologie heb gehad om daar een juiste houding in te kweken. Die moet ik ook nu vol zien te houden, en daarom wil ik juist vooruit en veranderen (niet vooruit v.w.b. be, want die kan hooguit stilstaan). Ik ben tegenwoordig erg vermoeid door de stress (die ik door een dom ongeluk heb opgelopen) die maar niet over gaat, en met die vermoeidheid ga ik anders om nu: geef er wel aan toe, maar niet direct en blijf toch naar de toekomst kijken. Ik vind het zo ontzettend jammer hoe jij jezelf ziet, dat is slecht voor jou, daar zou je therapie voor in therapie moeten. Dat zou enorm schelen hoor!

[quote="Nen"] En nu nog even over die zgn. staat van een stabiel geluk. Ik heb al sinds jaren een tekst die mij echt op m'n leven geschreven is: 'Over vreugde en smart' uit het boek 'De Profeet' van Kahlil Gibran.[/qoute]

Ik ken heel veel oosterse wijsheden, maar wij zijn westerlingen en steken echt anders in elkaar. Er is dan ook verschil tussen het oosterse en westerse verlichtingsideaal. Ik heb me in dat alles geruim verdiept door vele jaren heen. Maar ik wil niemand z'n zoektocht afnemen hoor! Iedereen moet op zijn/haar pad altijd alles voor zichzelf ontdekken. Voor mij bestaat er een persoonlijkheid, ook al is het een verlichte, en die wil zich nu eenmaal ontwikkelen, net zoals een kind zich vanzelf voortdurend wil ontwikkelen. In de oosterse verlichting bestaat de persoonlijkheid niet meer. Ik moet er niet aan denken, wat voeren die mensen met zichzelf uit! Gewoon griezelig.

We hebben het er maar druk mee

Groetjes,
Ini

Ik merk wel, ik ben voorlichter in dit forum en dus slecht in discussie. Ik zeg hoe het zit . Maar ik heb er dan ook voor doorgeleerd.
Ik schrijf nooit iets op waar ik geen kaas van heb gegeten.

Ik doe ff niet meer..., want (moe). Slaap lekker allemaal voor straks.

Ini

Hey Ini, sorry als wat ik schrijf niet goed overkomt, ik meende je goed te begrijpen. Nu gaan er misverstanden ontstaan en dat is niet handig. En ook niet helpend. Ik hoop van harte dat je iets gaat vinden voor wat je daginvulling betreft waar je vrede mee kan hebben. Ik kan met alle zaken die in deze discussie aangereikt zijn aan de slag en zal dat ook doen. Bedankt voor alle steun!
Hey Hennie, bedankt voor jouw verhaal. Akelig van je zoon, gaat het helemaal goed komen? Ik hoop het!
Sterkte in ieder geval,

Nen

Lieve Nen, geen sorry hoor!

Ik zie hoe jij zo zoekende bent, en je eigen weg moet vinden om met jouw situatie om te gaan, en wat je er nog mee kunt en mee wilt. Het is niet zo dat jouw bericht bij mij verkeerd overkomt, het lijkt me alleen dat er een misverstand is ontstaan omtrent de fase waar ik nu in zit.

Wat ik hier bespreekbaar heb willen maken, is: het accepteren van je ziekte, en daarmee je beperkingen en dan het vervolg daarop. Ik zit dus ergens in de 'vervolgsituatie', zeg maar, en dáárin blijf ik steken.

Ik heb de eerste fase er dus al wel ruimschoots opzitten. Zo heb er vele jaren geleden al aan moeten wennen dat er voor mij vaak niet meer dan anderhalf uur activiteit aan een stuk is weggelegd, en dat ik blij mag zijn met elk minuutje dat er méér voor me inzit. Ik heb daar lang goed mee kunnen leven, maar sta door veel onverwachte incidenten, waardoorj verschillende activiteiten en mensen (ontmoetingsplek) zijn weggevallen, dus op een keerpunt vanwaar ik e.e.a. opnieuw in moet zien te vullen, en ik weet niet hoe. Hennie geeft een mooi en hoopvol hoe zij de ene activiteit voor de andere verruild heeft. Ik heb echter minder mogelijkheden dan ik zou willen hebben, mede vanwege de plek waar ik nu eenmaal woon en mijn financiën.

Jou wilde ik aldoor adviseren om met je gedachten niet te blijven hangen in hoe het er nu met je voorstaat en te accepteren dat je nog slechts een 'huis, tuin en keuken'-leven kunt leiden (niet denigrerend bedoeld voor diegenen die daar op het moment vrede mee hebben). Dat je voorlopig rust in de tent wilt, kan ik mij voorstellen en misschien moet je 'for the time beïng' dan ook maar even aanvaarden wat je nu kunt en blij zijn met de vooruitgangen die je boekt en dan pas naar de toekomst kijken, omdat je nog niet weet hoe het er uiteindelijk voor je uit gaat zien qua energielevel. Toch kan het nadenken daarover, over wat je eigenlijk graag zou willen, je wèl helpen om jezelf in deze periode overeind te houden. Naar iets uitkijken is altijd fijn en je bent met iets bezig. Maar die keuze moet je zelf maken. Voor mij werkt dit, en dan al een leven lang. En in de psychologie wordt tegenwoordig gelukkig geleerd dat men beter bezig kan zijn met plannen en het uitvoeren daarvan, dan nog langer aan symptoombestrijding doen, zoals voor kort het geval was.

Als je het werken met mensen zo je tot nu toe gedaan hebt, beter niet meer kan doen (en dan niet alleen vanwege je energie), dan zou je eens wat beroepskeuzetests van het internet kunnen plukken. Vaak zijn die gratis. Het is nog hartstikke leuk om te doen ook. Dat vind ik tenminste.

Liefs,
Ini

Soms zijn de druiven wel zuur... Ik krijg een uitnodiging voor de Johan de Wittlezing, die elk jaar in onze stad wordt gehoude.n. Dit keer gaat die over De jeugd van tegenwoordig, opgroeien en opvoeden anno 2010. Dat vind ik nou een prachtig onderwerp, daar houd ik me graag me bezig! Maar ik durf echt niet om deze tijd van het jaar in zo'n volle zaal te gaan zitten.

Wie kan dit beamen, wie zegt er: wèl doen en een verkoudheid riskeren?

Groetjes,
Ini

Gisteravond zag ik een ontroerende documentaire over een gehandicapt jongetje, met een grote wil om ondanks alle tegenslagen toch van het leven te maken wat hij voor ogen had. Wat een moed en kracht, wat een doorzettingsvermogen. Ik dacht gelijk aan onze discussie en voor belangstellenden plaats ik een link naar het programma. Hopelijk een hart onder de riem voor mensen die het nu lastig hebben.
Eerst wat informatie.

Documentaire van Ria Bremer, Doret van der Sloot.

Negentien jaar volgde Ria Bremer het zwaar gehandicapte jongetje Sam, doof en blind door een spierziekte. Een film over de worsteling van zijn ouders, het dilemma van de dokters en de levenslust van Sam. Ria Bremer ontmoet Sam voor het eerst in 1992, voor het AVRO-programma Vinger aan de Pols. Zijn levensverwachting is dan minder dan een jaar. Bij het maken van de film was het uitgangspunt negentien jaar geleden: het volgen van de beslismomenten in een leven dat nog maar een paar maanden kon duren, volgens de artsen. Maar Sam is er nog steeds en zijn vreugde wint het nog steeds van zijn verdriet. Een leven dat blijft verbazen. In de afgelopen jaren zijn de vele gesprekken met de ouders en het behandelend team vastgelegd. Er werd gesproken over zinloos medisch handelen. Zinloos omdat een leven geen kwaliteit meer zou kennen, wanneer je niet meer kunt horen, niet meer kunt zien en niet meer zelf kunt ademhalen. Maar het leven van Sam ging verder, ondanks die criteria. Er wordt een speciaal hand/wang alfabet voor hem ontwikkeld, hij behaalt diploma's, hij krijgt zijn eigen appartement met verzorging, hij studeert. Hij reist de wereld rond en wil nu rechten studeren. De documentaire geeft een beeld van een leven dat geleefd wordt tegen alle verdrukking in...

Voor de documentaire, klik op Sam

Ini

Hoi Ini

Dit progamma heb ik inderdaad al eens gezien.Vorig jaar is het ook al een keer uitgezonden door de Avro.Het is een mooi progamma en brengt je weer even met beide benen op de grond.Het is mooi hoe dit jongetje het allemaal beleeft en acepteert.En daarbij de steun van de mensen die in hem geloven.

Groetjes josephina.

Hoi Ini.

Hoe bedoel je soms zijn de druiven zuur.Ga gewoon naar die lezing joh.Als je het niet vertrouwt met hoesten en proesten doe je toch een mond doek op.Het zal echt niet zo een vaart lopen hoor dat je meteen een infectie oploopt.Soms moet je ook gewoon durven hoor.Ik ga straks naar een opening van een theater.Met high thea enzv....... Ik ga gewoon genieten en zie wel hoe het afloopt je kan je toch niet zo overal van buiten sluiten dat je niets meer kunt.

Nu Ini hopelijk kom ik niet te boos over maar ik denk nu wel mens wat maak jij je druk zeg.Jij ziet overal spoken.Vindt je het gek dat je ,je stil gelegd voelt .genieten is leven hoor.En doen wat je wil ook.Je kunt het nu nog.waar wacht je op dat je het straks echt niet meer kunt en dan zeggen ja ik heb het nooit gedurft maar nu ben ik ziek en nu kan het niet meer.Kijk daar voor uit Ini ga genieten doe wat je kunt ga ervoor.

Sorry als ik wat hard over kom,maar ik vindt dat ik dat nu even moet zijn hoor.Ik heb het idee dat jij je zelf te veel buiten sluit.Dat hoeft niet.Je bent te voorzichtig.Ik hoorde van mijn la dat als mensen met be langer dan 3 uur in een ruimte met mensen zitten pas echt een infectie op kunnen lopen.Dus wat let je ga gewoon naar die lezing en als je het niet vertrouwt kun je altijd weggaan ,maar dan ben je toch geweest.

Ruimtes zijn tegenwoordig trouwens ook beter geventileerd,en anders ga je bij een raam zitten of bij de deur.Je kunt vast wel wat bedenken .Nou sucses en ik hoop dat je gaat.

Veel plezier en sterkte

Veel liefs josephina

Hoi Josephina,

Je mag me wel een schop onder mijn kont geven hoor! Maar of je gelijk hebt, valt nog te bezien.

Je leest van die dingen... als er iemand in een treincoupé verkouden is en hoest, dan kan hij een hele coupe aansteken. Het virus dwarrelt dan nl. op het hele interieur en is 4 tot 24 uur besmettelijk op bepaalde oppervlakten (er is verschil tussen metaal en stof). Als je dan iets aanraakt en je veegt daarna langs neus, mond of oog dan is de kans groot dat je ook een verkoudheid oploopt. Zo werkt dat nu eenmaal als in het najaar hele volksstammen ziek zijn. We leven te veel op een klutje, zeg maar.

Gelukkig haal ik mijn plezier helemaal niet uit het verblijven in grote mensenmassa's, bepaald niet, dus daarin heb ik weer wat voor op anderen. Ik houd van rustige, stille omgevingen, zowel in de stad als buiten. Als ik ga winkelen is dat sowieso bij voorkeur op de stilste tijd van de dag. Ook zit ik graag op een terrasje te genieten van koffie, hapje en graag een zonnetje als het kan, maar ook in de regen onder een scherm is dat fijn. Fotograferen en foto's bewerken, vind ik fantastisch, dat is mijn meest favoriete bezigheid. Alleen kan dat niet meer de laaste tijd, omdat ik niet auto kan rijden en graag de natuur fotografeer, want de stad het ik al 7 keer op de kiek gezet. Maar ik ga een solex aanschaffen (altijd brommer gereden, dus..), en die kan dan ook mee op de overvaarboot, zodat ik van ons eiland af kan komen. Ik geniet dus volop, ik geniet meer dan genoeg, het genieten komt me vaak mijn neus en oren uit en dan wil ik iets wezenlijks doen, iets wat ertoe doet. Dat is eerder het punt dat ik maar steeds wil maken, en wat jullie blijkbaar niet kunnen verstaan?!

Sinds ik be heb, ben ik niet meer naar bijeenkomsten geweest over onderwerpen die mij interesseren, niet naar scholingen. Zo zou ik ook graag naar bijeenkomsten willen die gaan over zingeving die door het HV georganiseerd worden, ik wil wat opsteken met anderen erbij voor de uitwisseling. Dat soort zaken, daar heb ik ernstig behoefte aan.

Ik heb al eens verteld dat ik erg weinig risiko wil lopen op een ontsteking, omdat ik door een antibioticakuur mijn toch al ontstoken darmen helemaal van slag breng. De laatste keer heeft het een half jaar geduurd voor die weer normaal deden, voor ik niet na elk hapje eten naar toilet moest en doodvemoeid ervan werd, 5 kg was ik afgevallen. Daarbij komt dan ook nog dat mijn darmen dan mijn aanvullend schildlklierhormoon niet meer opnemen. Als dat van toepassing is, dan knap ik na zo'n longontsteking in een half jaar á een jaar niet meer op. Mijn hele systeem ligt dan gigantisch door de war. Je schildklierhormoon heeft effect op elke cel in je lichaam!!! Ofwel, als je schildklier het niet meer doet,doet helemaal niets het meer....

Nou!! Wat voor risiko durven jullie mij te laten lopen? Ik wed dat jullie daar echt geen antwoord op hebben, net zo min als ik. Daarom zijn de druiven echt errug zuur hoor!

Gelukkig heb ik me getraind in het niet meer aan mijn gezicht komen, en was ik vaak mijn handen als ik in winkels met geld en pinautomaat ben omgegaan. En gelukkig weet ik dat een virus zich nauwelijks door de lucht verspreidt, alleen als iemand je regelrecht in je gezicht hoest, dan is het foute boel. Dus met de nodige hygiëne en het mensen uit de buurt gaan als ze lopen hoesten en proesten, zoals ook geadviseerd wordt, kom ik een heel eind. Ik ben niet zo bang meer als vroeger toen ik nog helemaal niet wist hoe ik aan een ontsteking kwam.

Op het moment zal mijn immuunsysteem wel tot weinig werking gereduceerd zijn, door de stress die ik aldoor heb, dus ook daar moet ik rekening mee houden. Ik wil niet zo ziek worden, als ik dat hier soms van jullie lees hoor!

Zo, allemaal goed lezen, dit is de laatste keer dat ik dit alles uit heb gelegd. Ik word er een beetje simpel van.

Lieve groetjes,
Ini

Hallo allemaal,

Even een korte reactie, ik ben aldoor "hard" aan het werk, de doelen, he?! Ben wel bekaf, gesloopt is het betere woord, maar voel mij toch tevredener. Heb woensdag een krantenwijkje gelopen voor mijn dochter die met krukken loopt. Dat was echt pittig, ben om 20.00 uur naar bed gegaan, kon niet meer. Maar voor mijzelf gesproken werkt het wel om in actie te komen. Door beweging nodig je ahw. de chi (levenskracht) in je uit, las ik laatst. Ik kwam op het idee door wat Josephine schreef over 9 uur sporten. Ik heb vroeger altijd veel gesport en mijn werk was natuurlijk ook fysiek actief. Een heel contrast dus met nu. Minder achter de computer dus .

Ik kon Sam nog niet zien, want er was iets niet goed geinstalleerd op de computer, is nu hersteld, dus misschien vanavond. Lijkt mij idd. heel bijzonder! Zo even naar de drogist, nog wat huishoudelijk werk afmaken en dan lekker onderuit. Mijn man kookt vanavond, erg fijn, het smaakt altijd zo lekker als je kan aanschuiven, vind ik. Ik kook wel altijd graag en ook goed volgens man en kids en vrienden. Daar haal ik idd. ook veel voldoening uit.

Ini, wat stoer dat je een brommer gaat aanschaffen! Dat lijkt mij echt een fantastisch plan, kan je in ieder geval de natuur weer in en fotograferen. Voor wat betreft je andere behoefte is het nog zoeken naar wat zou kunnen. Ziek wil niemand je hier hebben, dat is duidelijk! En ik kan mij ook heel goed voorstellen dat je heel voorzichtig bent gezien het effect wat AB op je gehele gestel heeft. Ik vind die lezing over de jeugd en activiteiten van het humanistisch verbond ook erg goed bij jou passen, tenminste zoals ik je heb leren kennen. Moeilijk dus dat dat er niet inzit. Ik hoop echt voor je dat daar nog iets voor in de plaats gaat komen! Succes en sterkte daarmee.

Gister bij de bedrijfsarts geweest. Toch wel een teleurstelling. Hij ziet mij niet voor maart volgend jaar goedgekeurd worden, dus moet die oproep gewoon afwachten. Hij zei dat je echt niet zomaar 80-100% wordt afgekeurd, dan is er medisch heel veel aan de hand. En hij betwijfelt uberhaupt of werken "in de zorg medisch haalbaar en wenselijk is", zoals ik las in het verslag van het gesprek wat ik vanochtend ontving. Nou ja, ik weet weer hoe ik er voor sta.

Allemaal een goed weekend en Tjeez heel veel sterkte in het ziekenhuis, in een weekend is het daar vaak zo stil en jij en Josephina beterschap!!


Gr. Nen

Hoi Nen.

Bedankt dat je me beterschap wenst.Maar het gaat gelukkig al een stuk beter met me hoor.Dat nevelen met AB is echt goed.Ik proef alleen wel de hele dag een vieze smaak.Of dat nu door het nevelen komt of door de bacterie die bestreden wordt weet ik niet.Mijn slijm komt in ieder geval goed los.De flutter gebruik ik nu ook weer die is erg handig om de restjes slijm naar boven te krijgen kost dan minder kracht.

Vervelend zeg dat nare nieuws van zo een arts.Maar ja je hebt nu even de tijd om bij tekomen en e.v.je draai te vinden.Hier mee bedoel ik dat je dan nu kan zie wat je wel en niet kan.

Wat goed van je zeg zo een kranten wijk lopen.Lijkt me best vermoeiend hoor.Maar goed van je dat je lekker vroeg naar bed bent gegaan.Lekker ook zo een man die voor je kookt.

Nu Nen fijn weekend

Groetjes Josephina.

Nen schreef: Even een korte reactie, ik ben aldoor "hard" aan het werk, de doelen, he?! Ben wel bekaf, gesloopt is het betere woord, maar voel mij toch tevredener.

Dit is nu precies zo'n punt hè, waar ik aldoor aan denk. Lekker in de weer, en moe en tevreden zijn, geeft voldoening. Dat is niet jezelf voorbij lopen en ik vermoed dan ook sterk dat het beter werkt dan almaar gaan zitten, voordat je moe wordt, wat ze je zo ongeveer leren tijdens de longrevalidatie. Natuurlijk moet je niet als een idioot tekeer willen blijven gaan.

Ik heb aldoor zo mijn vraagtekens bij wat ze op de longrevalidatie leren. Ze maken daar pas een echt patiënt van je, zegt mijn gevoel dan. Wij zijn toch niet burout ofzo, dat we zo goed op moeten letten? Krijgen wij nu echt eerder ontstekingen als wij vermoeid raken? Ik heb daar althans geen last van.

Via een zoektocht op het internet naar wat ze je nu bij longrevalidatie precies leren, en of alle longrevalidaties dezelfde instaak hebben, ben ik helaas niet wijzer geworden.

Leuk dat jij voldoening uit koken haalt Nen. Ik vind het altijd super als je dat kunt halen uit de dagelijkse werkzaamheden. Dat kan, als er maar voldoende uitdagingen inzitten, die bij jouw persoonlijkheid passen. En je bent dus niet ziek geworden van die krantenwijk, als was je nog zo moe. Dat zegt toch wel wat hoor! Gooide jij je kont er misschien mee tegen de krib?

Nen schreef: Gister bij de bedrijfsarts geweest. Toch wel een teleurstelling. Hij ziet mij niet voor maart volgend jaar goedgekeurd worden, dus moet die oproep gewoon afwachten. Hij zei dat je echt niet zomaar 80-100% wordt afgekeurd, dan is er medisch heel veel aan de hand. En hij betwijfelt uberhaupt of werken "in de zorg medisch haalbaar en wenselijk is", zoals ik las in het verslag van het gesprek wat ik vanochtend ontving. Nou ja, ik weet weer hoe ik er voor sta.

Wat jammer Nen, maar het zat er natuurlijk wel in. Daavoor iets anders in de plaats en jij weet nog niet wat, zie ook dat als een uitdaging. Wie weet wat de toekomst jou nog gaat brengen.

Goed om niet meer zo veel te forummen Nen, gewoon in beweging blijven. Goed voor de conditie en goed voor het oplossen van je slijm, en hoor wie het zegt . Tja, ik ben nu eenmaal een 'hoofdmens'. Maar goed, vanmiddag een flinke tippel gemaakt en vanavond mijn yoga er dunnetjes overheen. Verder heb ik een woonkamer van 11 meter lengte en ben ik voortdurend een van mijn brillen kwijt, dus ik loop ook in huis wat af.

Van mij ook allemaal een goed weekeinde, en beterschap voor de zieken.

Lieve groet,
Ini

Leuke reacties.
In 't kort alleen even op Josephina reageren: het kan zeker van het slijm wat nu loskomt komen dat je zo'n vieze smaak hebt. Ik vond tenminste als mijn sputum groen en vol bacterieen zat (bij een echte infectie) die vieze rotsmaak de hele dag heel hinderlijk. Het lijkt mij dat als het alleen van het vernevelen komt het na een tijdje weg zou moeten zijn. Alhoewel sommige AB ook bekend staan om een smaakverandering, een beetje metaalachtig staat dan vaak in de bijsluiter. Helaas weet ik ook geen remedie. Wie heeft een tip?Goed dat de flutter nu z'n dienst weer bewijst! ( ik gebruik hem ook nog steeds 2-3 x per dag min 5 min. per keer). Sterkte!

Nen

[quote="Ini forumbeheer]
Ik heb aldoor zo mijn vraagtekens bij wat ze op de longrevalidatie leren. Ze maken daar pas een echt patiënt van je, zegt mijn gevoel dan. Wij zijn toch niet burout ofzo, dat we zo goed op moeten letten? Krijgen wij nu echt eerder ontstekingen als wij vermoeid raken? Ik heb daar althans geen last van.

Via een zoektocht op het internet naar wat ze je nu bij longrevalidatie precies leren, en of alle longrevalidaties dezelfde instaak hebben, ben ik helaas niet wijzer geworden.

[/quote]
Hallo Ini,

Hier een reactie op bovenstande.
Bij longrevalidatie leert men je precies wat de titel van dit topic is, nl wat kun je nog met de beperkte energievoorraad die we hebben, en hoe kun je één en ander zo indelen dat je daarna niet uitgeput bent, maar voldaan moe?!
Men maakt je bewuster van wat je wel kunt en hoe je zoveel mogelijk kunt doen, een goede actie-rust balans. Zodat juist de goede stofjes in je hersenen geactiveerd worden. De meeste mensen die gaan revalideren hebben geen goede actie-rust balans. Die slopen zichzelf door juist hetzelfde te willen blijven doen. Dit juist omdat het zo moeilijk te accepteren is voor veel mensen dat je minder kunt doen, dat je energiepotje anders is geworden. Men probeert, in Haren, zeker om je van het positieve te laten uitgaan. "Kijk naar wat je kunt, en minder naar datgene wat je zou willen kunnen doen". Daarnaast is men ook heel bewust bezig om je bewust te laten worden van je ademhaling. En ik weet dat men ook bezig is met stuk mindfulness en hartcoherentie, dat heeft men mij ook aangereikt en mee kennis laten maken en mee laten oefenen. In Haren is men toekomstgericht bezig, en heel bewust van de koppeling van lichaam en geest!

Ik wens je sterkte in je beslissing om wel of niet naar de lezing te gaan. Het zal jouw beslissing zijn, met je eigen afwegingen en daarom de juiste beslissing.

Groetjes Cisca.

Nen schreef:Hallo allemaal,

Even een korte reactie, ik ben aldoor "hard" aan het werk, de doelen, he?! Ben wel bekaf, gesloopt is het betere woord, maar voel mij toch tevredener. Heb woensdag een krantenwijkje gelopen voor mijn dochter die met krukken loopt. Dat was echt pittig, ben om 20.00 uur naar bed gegaan, kon niet meer. Maar voor mijzelf gesproken werkt het wel om in actie te komen. Door beweging nodig je ahw. de chi (levenskracht) in je uit, las ik laatst. Ik kwam op het idee door wat Josephine schreef over 9 uur sporten. Ik heb vroeger altijd veel gesport en mijn werk was natuurlijk ook fysiek actief. Een heel contrast dus met nu. Minder achter de computer dus .

Hallo Nen, wat goed van je dat je de krantenwijk hebt gelopen. Toch maar gedaan, en daarna moe maar voldaan naar bed gegaan!

Gister bij de bedrijfsarts geweest. Toch wel een teleurstelling. Hij ziet mij niet voor maart volgend jaar goedgekeurd worden, dus moet die oproep gewoon afwachten. Hij zei dat je echt niet zomaar 80-100% wordt afgekeurd, dan is er medisch heel veel aan de hand. En hij betwijfelt uberhaupt of werken "in de zorg medisch haalbaar en wenselijk is", zoals ik las in het verslag van het gesprek wat ik vanochtend ontving. Nou ja, ik weet weer hoe ik er voor sta.

Gr. Nen

Hallo Nen,
wat jammer dat je dit bericht kreeg van de bedrijfsarts. Kan me voorstellen dat het een teleurstelling was. Altijd met vele plezier gewerkt, en de hoop gehouden op werk en ook deels gekregen....balen dus voor je! Werken in de zorg is zwaar, maar ook heel uitdagend door alle mensen die je tegenkomt, zowel collega's als hulpkrijgenden. Probeer realistisch te zijn. Kan me heel goed voorstellen dat je vaak hiertegen aan schopt uit frustratie.
Leef met je mee.
Sterkte.

Groetjes Cisca.

Dank je. Heb veel aan wat jij schijft over je revalidatie, hoe je kan zorgen voor de juiste balans, enz. Dat is mij echt op het lijf geschreven, is mijn eeuwige valkuil, hollen en stilstaan, de lat te hoog leggen enz. ...Ik neem over wat je er hier over schrijft in mijn eigen "doelen". Die heb ik vanavond gemaakt. Ga ik mee aan de slag.
Maar wat interessant dat jij ook hartcoherentie hebt mogen proberen...in het boek van Servan-Schreiber: "Uw brein als medicijn" werd dit met name genoemd als een manier om jezelf te genezen. Wat bijzonder dat er in deze reguliere setting gebruik gemaakt wordt van deze methoden. Complementaire geneeskunst dus, mooi!

Sterkte en heel veel succes!

Gr. Nen

Nen schreef: Maar wat interessant dat jij ook hartcoherentie hebt mogen proberen...in het boek van Servan-Schreiber: "Uw brein als medicijn" werd dit met name genoemd als een manier om jezelf te genezen. Wat bijzonder dat er in deze reguliere setting gebruik gemaakt wordt van deze methoden. Complementaire geneeskunst dus, mooi!

Even een korte reactie hierop van mij vandaag. Ik heb dat boek ook in mijn kast staan: heel interessant. Ik ben ook erg geïnteresseerd in hartcoherantie. Gesurf op het internet levert echter alleen dure behandelingen uit eigen zak op. Het zou me geweldig helpen bij mijn stress.

Dat wil ik even kwijt voor nu, de rest komt vast nog

Fijne zondag!
Ini

Hoi Nen,

Ik kom kennelijk op meer plekken dan jullie denken. Ik kom in de bibliotheek, en warenhuizen zijn zowat mijn dagelijks terrein (ik woon nu eenmaal in het centrum, dus dat valt onder mijn looproute, anders ben ik heel gauw uitgelopen). Alleen als ik iemand luid hoor hoesten, zorg ik maar liever dat ik niet in de buurt ben, dushet ziet er redelijk normaal uit dat leventje van mij

Mindfulness heb ik uit een boek plus bijbehorende cd's. Die cursus heb ik in 2006 gekocht voor 79 euro, maar ik ben er niet consequent mee aan de slag gegaan. Ik ben van mezelf al aardig Mindfull en bij stukjes en beetjes gaat het steeds beter. Maar leuk, dat jullie dat samen gaan doen zeg! Helemaal geweldig hoor! Mijn man zou echt niet weten waar ik het over had, en zou ik het uitleggen, dan zou hij het een zweverige bedoening vinden, dus meteen al afhaken. Jammer! Voor hem en voor mij.

Latere aanvulling.
Ik lees zojuist in De Psychologie van september dat je een werkboek Mindfulness en stressreductie kunt kopen voor 19,95 Euro (schrijvers Bob Stahl en Elisha Goldstein), en dan ook oefeningen kunt downloaden via de website van Uitgeverij Nieuwezijds.

Groetjes,
Ini