Wat wil je nog en wat kun je nog?

Hallo carla en Ciska,

Ik dacht dat ik alle topics gelezen had, maar dit is wel een heel interessante!
Ik heb jullie en jullie strijd (zo kan ik het denk ik wel noemen) nu veel beter leren kennen.
Ook van Ini las ik zaken waarvan ik de neiging kreeg steeds te quaten. Dit sluit zo helemaal aan op mijn gevoel wat ik had in mijn reactie op het vorige topic.
Ik voel mij vaak heel stom mislukt en ik val mezelf vaak zo tegen. Ik weet vanuit mijn vak en door mijn levensloop maar al te goed dat ik zo veel zegeningen heb om te tellen in vergelijk met andere mensen en toch worstel ik vaak met 'de acceptatie' van mijn eigen levensloop. Wat dat betreft zit ik denk ik net zo'n beetje in elkaar als Ini, ik heb het voor mezelf nog nooit zo benoemd, maar ik denk dat ik ook ambitieus ben. Daarom genoot ik ook zo van mijn werk, natuurlijk.
En daarom vind ik het ook altijd zo fijn te lezen over mensen die hier ook mee worstelen. Alhoewel ik het jullie van harte anders gun hoor, begrijp mij goed. Maar de herkenning....Zowel van de mensen (Lilian en Josephine) die zoals het op mij overkomt (ik kan mij natuurlijk vergissen, he, sorry !!!) be goed kunnen integreren in hun leven en daar een balans in gevonden hebben waar zij voor zichzelf mee uit de voeten kunnen, als van de mensen die (zoals het wederom op mij overkomt!) net als ik nog een weg hebben te gaan in acceptatie.
Carla, een aantal vragen aan jou in het andere topic zijn door hier te lezen beantwoord. Vervelend joh, je arm er ook nog bij! En ja, jullie hebben elkaar 'real life'ontmoet, leuk en ook inspirerend, lijkt mij!
Ciska, ik ben nu antidepressivum aan het afbouwen. Ik heb het voorgeschreven gekregen toen ik in 2005 na die longontsteking en zgn. Crohn m'n bed zowat niet meer uit kon van vermoeidheid. Een burnout dacht men toen, gezien onze situatue met de kids. Zoals genoemd hebben wij veel stress en ziekenhuisbezoek gehad. Ik heb jaren gesjeesd van het ene naar het andere ziekenhuis, gem. 6-8 medische afspraken per week, los nog van de div. opnames van 5 gezinsleden de afgelopen 5 jaar. Gewoon een beetje veel medische tegenslag!
Ik wil je dit ter overweging meegeven. Denk goed na over hoe lang je het gaat gebruiken. Ik weet nl. achteraf niet of het mij uiteindelijk heeft geholpen. Ik heb 5 jaar in een soort mist geleefd. Sliep ook achterlijk veel. In het begin voelde het heel goed, mijn somberheid verdween, ik werd laconieker en sliep beter. De bedoeling ervan was echter dat ik er meer energie van zou krijgen en dat is toch niet gebeurd. En dat klopt ook wel met mijn huidige diagnose in het achterhoofd, vermoeidheid hoort er gewoon bij.
Maar afgelopen maart met de hoge dosis prednison voelde ik mij een soort van wakker worden. Ik functioneerde weer zoals 5 jaar terug, voor ik echt ziek werd, ik had het gevoel mijn leven weer terug te krijgen. Achteraf ben ik haast manisch (eigen woorden, hoor, gelukkig geen diagnose) geworden van de pred. Maar dat was voor mij ook de ommekeer. Ik besloot zoveel mogelijk medicatie af te bouwen en een andere (hopelijk heilzamere) weg in te slaan.
Ik kijk er nu zo tegenaan. Ook na alles wat ik er over gelezen heb, mn. over natuurgeneeskunde. Door alle medicatie heb ik gevoelens die om aandacht vroegen genegeerd. Die gevoelens vragen erom gezien en verwerkt te worden, niet onderdrukt. Dat kan het zelfgenezende vermogen van je lichaam uit balans brengen.
Ik probeer het nu zonder, ik wil zo graag (nu het toch kan omdat ik niet werk) eens uitzoeken hoe ik functioneer zonder. Ook het afbouwen is niet eenvoudig, daar zeggen ze nooit wat over als je begint.
Ik gebruik nu voedingssupllementen die bewezen heel effectief zijn in stressreductie ( magnesium, hoge dosis omega 3 en en vit. b6, b12 en foliumzuur). En ga dus mindfulnees doen. Ook bewezen effectief. Een heel interessant boek hierover vond ik het boek van Servan-Schreiber. Maar ook het boek van Christiane Baerlandt: ' De psychologische oorsprong van...ziekten' sprak mij persoonlijk aan.
Maar ik begrijp heel goed dat ieder z'n eigen weg hierin gaat hoor en ook dat wat voor mij geldt absoluut niet voor een ander hoeft op te gaan, hoor. Ik ben altijd heel sceptisch geweest over dit soort theoriein, maar het sluit nu zomaar mooi aan bij mij. De tijd is er rijp voor, zogezegd.

Nou, ik ga aan de gang, de doelen, he!
Er mag bij dit Forum wel een waarschuwing komen: pas op, verslavend....haha!

Gr, Nen

Even los...

Ik heb de behoefte om aan het eind van de dag met een tevreden gevoel terug te kunnen kijken en het moet een wel bestede dag zijn om dat te kunnen. Dat lukt, als ik goed luister naar mijn eigen behoeften en erop kan anticiperen. Misschien leg ik mijn ambities te veel buiten mezelf? Ik weet niet hoor, ik ben toch al heel wat jaartjes ook met mezelf aan de slag. Maar ik heb altijd maar weer de behoefte om mee te delen wat ik zelf opgestoken heb.

Ini

Hoi Ini,

Hoe herkenbaar allemaal! Maar we moeten het toch met onszelf doen, he? Ik ben zoals je gelezen hebt ook zoekende hierin, dus goede raad kan ik je niet geven, helaas, maar wel met je erover van gedachten wisselen.
Mijn moeder is ook altijd enorm actief, ze wordt in novenber 73 jaar. Maar ik kan lang niet doen wat zij doet op een dag. Begrijp mij goed, ik gun het haar van harte, maar ben soms stiekem wel jaloers....
Ze tennist, doet aan tai-chi en yoga (heeft ook les gegeven hierin) doet aan beeldhouwen, heeft een leeskring en 2 zangclubjes, en doet vrijwillerswerk als kerkwacht en in een soort zingevingsclubje vanuit de kerk en gaat verder naar ongelooflijk veel soms kerkelijke en vooral culturele activiteiten. En dan staat ze ook nog eens voor iedereen klaar, waaronder voor ons gezinnetje. En ze is weduwe, dus ze moet in haar huis en tuin ook alles zelf doen. Ze is net als ik heel enthousiast voor veel dingen, maar holt zichzelf ook met enige regelmaat voorbij. Ook zij zoekt denk ik de structuur in activiteiten die gepland staan. Misschien onbewust ook bang in een gat te vallen? Aan de andere kant houdt het bezig zijn je ook fit. Zo ontmoet ze ook geregeld mensen op hoge leeftijd (bijvoorbeeld vorig jaar nog een dame op een schrijfcursus over je levensverhaal schrijven van 93 jaar, die gewoon nog op de fiets uit een dorp verderop kwam!) die ook nog volop in het leven staan en zich ontwikkelen.
Dat is denk ik een behoefte die in je zit.
Ik vind het rot voor je om te lezen dat je 's middags tegen de muren opvliegt. Dat herken ik dan wat minder, maar ik heb met 3 kids in huis automatisch veel reuring om mij heen. Soms meer dan me lief is, nee hoor, grapje....ik kijk er echt niet naar uit dat ze uit huis gaan, veel te gezellig zo. En misschien is het leven in de stad ook in dit opzicht anders? Er gaat bij niemand die ik hier ken (ook bij mijn moeder dus niet) een dag voorbij dat er wel iemand je huis binnenvalt om even te kletsen. Voor mijzelf gesproken heb ik juist behoefte aan stilte, idd. om te kunnen denken/reflecteren en studeren/lezen/schrijven. Je houdt van dingen uitzoeken, zou je een thuisstudie met af en toe een collegedag leuk vinden om te doen? Je maakt ook veel prachtige foto's. Heb je je dat zelf aangeleerd? En je aansluiten bij een fotoclub? Ach, nu kom ik met allerlei oplossingen aanzetten, daar zit je natuurlijk niet op te wachten. Juist het even van je af kunnen schrijven en je frustratie delen is zo fijn. Als je eraan toe bent weet je uiteindelijk best wel wat te verzinnen, daar ligt het vaak niet aan.
Nog een ter overweging: Hou je van dieren en ben je niet allergisch? Toen wij net onze hond ( een puppie)hadden heb ik vaak gezegd "iedereen die zich alleen voelt zou een hond moeten nemen, je moet er op uit en zit nooit meer om een praatje verlegen". En idd. zijn wij allemaal heel blij met hem. Maar het is aan de andere kant wel een verbond, hoor, vooral als je ziek wordt, hij moet toch uit.
Gelukkig is er internet, daar heb je dan ook al veel werk in gestoken en daar mag je met trots en voldoening naar kijken, het is niet niks wat je ondanks alles hier neergezet hebt! wij zijn er rijk mee!!
Je angst voor iets nieuws oppakken omdat je bang bent uit te vallen en verwachtingen niet na te kunnen komen herken ik volledig! Maar dat is helaas dan ook een reele ervaring geweest van de afgelopen jaren.
Zo durf ik mij dit jaar geeneens meer op te geven voor activiteiten op de school van mijn jongste. Te vaak verstek moeten laten gaan!
Nou, mijn jongste wandelt binnen, even een kopje thee met hem drinken.
Idd. wel gezellig zo het Forum, steeds even ahw. kletsen zonder besmettingsgevaar!!
Goed weekend, allemaal en hou de groene monstertjes eronder, he!!!
Nen

heb je al gemerkt hoe je stemming en je gevoel vaak simpelweg door je gedachten wordt gecreëerd

Dat ga ik proberen, bedankt, in theorie weet ik dit al (RET) maar niet op deze manier schoonmaken. leuk!

Hoi Nen,

Ik heb het forum maar even gesplitst. Dit is best een interessant onderwerp voor iedereen denk ik zo.

Ja, we moeten het met onszelf doen zo we nu zijn en met wat we nu kunnen. Ik vind het fantastisch wat jij over je moeder schrijft, zo leuk dat zij dat allemaal nog doet. En goed dat je het hebt opgeschreven, want zo ben ik niet . Ik ben gelukkig dus veel rustiger, en ik denk dat jou moeder het meer te kwaad met be zou hebben dan ik. Goh, ik moet er niet aan denken, zo veel activiteiten.

Ik ben net als jij altijd al een lezer en een denker geweest: studeren, lezen, schrijven, reflecteren, wat je noemt. Dat in de eerste plaats. Dat jij kinderen in huis hebt, maakt qua levendigheid veel uit, en ik weet nog, soms zou je ze zomaar weg willen wensen. Ik kon met mijn zoon zulke levendige discussies hebben toen hij een jaar of 22 was en uit het werk lekker nog bij moeder kwam eten. Mijn dochter ging op haar 18e al de deur uit en woont op het moment in Frankrijk en mijn zoon en kleinkinderen in Zutphen. Als het gezin met de kleinkinderen langskomt is het me eigenlijk al snel weer veel te druk.

Ik zal alles nog eens op een rijtje zetten.

Ik kijk 8 jaar terug in de tijd naar mijn werk, en ik besef dat ik ook dat nu weleens veel te druk zou kunnen vinden. Ik was medewerker wijkopbouwwerk en er was altijd van alles te doen: veel vrijwilligers, vergaderingen, stagaires, wijkbewoners, dat alles zomaar over de vloer. Ik vond het wel prima, want als ik werk te doen had, kon ik me helemaal afsluiten en vond het gedoe om me heen een leuke afleiding. Als ik me met het wijkwerk zelf moest bemoeien, dan kon ik maar daar weer voor 100% op concentreren, maar dat moest niet te veel achter elkaar zijn want dan liep mijn arme hoofd ervan over. Al met al zat ik dus eigenlijk maar het liefst rustig te werken, temidden van het remoer. Ik vond het heerlijk om informatie te zoeken en de wijkkrant en de kaartenbakken mee te vullen, informatiefolders te maken, enzovoorts. Ik hield het overzicht, ik hield alles bij wat er in de wijk gebeurde. Ik werkte meesttijds alleen 's morgens, en 's middags ging ik liever niet naar huis, maar wat naar de stad of scheurde op mijn brommertje door de polder. Mij zag je echt niet vóór 5 uur thuis en dat heb ik dus nog en dat behoeft een oplossing! Zoals ik toen maar wat aanmodderde in de middagen, dat wil ik ook niet meer. Maar die remoerige ochtenden, die hoeven echt niet meer van mij. Ik vermaak me prima met zo het nu gaat: ontbijten met een boek erbij, dan de radio aan en wat klussen (niet onder gemopper, want dat werkt niet ). Die radio lijdt trouwens prima af, want ik ben gek op actualiteiten. Verder doe ik zo nodig wat voor het forum en ik heb me nu weer een ander forum erbij op de hals gehaald, maar dat is gelukkig niet het mijne (www.hooggevoelig.nl). Daar discussieer ik dan wat. Maar op deze manier voelen de dagen zo lang sukkelen, dus heb ik me in het voorjaar een HBO-opleiding psychologie op de hals gehaald. Ik neem die stof nog prima op hoor, daar niet van, maar het is ineens mijn ding niet meer. Ik zit als autodidact met die psychologie en ook spiritualiteit heel ergens anders. Ik besef dat ik daarin meer lees en betracht wat bij mij past, dus voor mijzelf. Jij noemt RET en Mindfulnes dus jij bent ook wel van het e.e.a. op de hoogte. Maar zoals gezegd, het suddert zo al jaren wat en ik wil nog wat. Ik zit erover te denken om misschien te proberen iets over mijn eigen ervaringen met dit alles op papier te zetten. Zo zit ik toch in de orde van: iets uitzoeken, onderzoeken en overdragen. Ik houd van schrijven in de verhalende vorm, heb dat ook al wel een tijdje betaald gedaan. Ik weet niet of er iemand op me zit te wachten, maar het zou een uitdaging kunnen zijn. Mis ik nog het vullen van die lege, prikkelloze middagen. Ik houd niet van clubjes, ik kan er niets aan doen. Ik zou me eventueel wel bij een club willen aansluiten uit armoede dan, en het misschien ook nog wel plezierig vinden, maar ik ben altijd maar beducht voor mensen die snotteren en die periode komt er weer helemaal aan. Zo'n zingevingsclubje spreekt me trouwens wèl erg aan. Moet ik eens over peinzen.

Ook met foto's kan ik enorm bezig zijn. Maar dat is nu afgelopen, want wij rijden sinds kort geen auto meer, vanwege een probleem met de voet van mijn man. Ik vind het erg jammer dat ik zelf nooit geprobeerd heb mijn rijbewijs te halen, want nu zitten we daar dus mooi mee, en het is echt de enige manier om vanuit het centrum van Dordrecht echt de natuur in te komen. Behalve de Biesbosch, die ik oeverloos saai vind, vooral als je geen bootje hebt, is het hier in de omgeving nl. behoorlijk natuurarm. Jammer, pech, maar zo moet je op mijn leeftijd kennelijk steeds afscheid nemen van iets. Ik had me enorm ontwikkeld in de fotografie en ik wisselde graag foto's uit op het internet, en gaf graag commentaren.

Ik ben dol op dieren, je moest eens weten wat er in mijn leven allemaal al aan dierenspul gepasseerd is. Mijn laatste kat is in 2001 overleden en ik wil nu echt een dier het niet aandoen dat zomaar zou kunnen gebeuren dat het ouder wordt dan het baasje en vrouwtje. Dus, echt leuk idee, maar dat kan voor mij en mijn man echt niet. Bovendien zitten we 2 en 3 hoog, en als ik aan de haren denk, dan word ik ook niet blij. Ik vind het fijn dat ik de boel nu makkelijk bij kan houden.

Ja, gelukkig is er internet...

Oh ja, en sinds we naar Dordrecht verhuisd zijn, hebben we ook geen vrienden meer die eens langkomen. In de eerste jaren hebben we daar vreselijk ons best voor gedaan, maar dat lukt hier in D. niet en ik ben echt niet de enige die dat zegt als buitenstaander. De Dordtse cultuur is er niet naar, daar hebben we ons lelijk op verkeken. Verhuizen is op het moment ook geen optie meer trouwens, i.v.m de stagnerende woningmarkt.

En zo zit ik dus al een aardig tijdje klem, zie mijn wereldje steeds kleiner worden en dat barstte ineens uit z'n voegen. Maar ik moet niet vergelijken met zo veel jaren terug, met wat toen beviel. Ik denk dat ik al heel sterk zou worden als ik wat kleine uitdagingen had op een dag, zoals ik dat schrijven noemde. Ik leg mijn ambitie nu maar grotendeels bij mezelf: ik heb het wel verdiend. Zo heb ik het gevoel dat ik er nu wel uitkom. Ik ben gewoon al veel rustiger dan ik denk en dat inzicht kreeg ik zomaar door het lezen hoe jouw moeder in het leven staat .

B.T.W. Ik las deze week in de Psychologie dat als je de neiging krijgt om een Bed and Breakfast in Frankrijk te willen beginnen, probeer dan eerst een paar kleine aanpassingen in je leven zoals het nu is. Daar keek ik wel van op en het montert mij ook op vanwege de herkenbaarheid.

Erg lief dat je meedenkt Nen! En het helpt! Als ik wat voor jou kan betekenen zal ik dat zeker doen. Ik ben trouwens reuze benieuwd naar wat jij zo leest en schrijft, maar ik denk niet dat het iets voor dit forum is om verder uit te gaan wisselen. Misschien nog eens op terugkomen?

Ik wens jou ook een fijn weekeinde, en .
Ini

Even een heel korte reactie: leuk!! Leuk hoe je schrijft. Ik denk dat je het zelf al weet welke kant het uit moet gaan, je doet het nl. al!! Prachtig!

Lieve groet, Nen

PS Je hebt al zoveel voor me gedaan en niet alleen voor mij, maar thanks!

Hoi Ini

Waarom nog langer blijven na denken om een boek te schrijven.Gewoon doen joh.Je bent ook zo met het forum begonnen.Je schrijft goed en geeft goede adviezen.

Je kan altijd vragen of Ciska je wil helpen.Met het hoofdstuk revalideren en fisio.

Jammer voor je dat je niet meer met de auto erop uit kan.Ik ga tegenwoordig met een mond doekje in de auto of openbaar vervoer ik wordt wel raar aan gekeken hoor.Maar ik moet mezelf beschermen.Mischien ook een optie voor jou.

Nu ik wens je een fijn weekend liefs Josephina

Hoi Nen

Ik lees net in je berichtje dat jou moeder aan yoga doet.Dat zou ook goed zijn voor jou.yoga doe je voor je zelf je leert je lichaam kennen.Je leert je grenzen kennen.Tevens leer je een goede ademhaling aan.

Ik bedoel eigenlijk dat je ,je zelf niet moet /mag vergelijken met je moeder.Jij hebt een ziekte die je moe maakt.hij vreet je energie.doe alleen de dingen die je echt leuk vindt en ben er voor je gezin.zo te lezen heb je het daar druk genoeg mee.

Nu Nen ik wens jou ook een fijn weekend

Groetjes josephina

Ik had een hele verhandeling als reactie op jullie verhalen. Ik heb de laatste dagen een paar keer een verhaal geschreven dat kennelijk te lang is om te plaatsen. Na verzenden word je dan uit het Forum gegooid. Ik moet daarna altijd opnieuw inloggen en dan is het verhaal foetsie. Dat geeft op zich niet, omdat ik het heel leuk vind om te schrijven en het mij ook helpt mijn gedachten te ordenen. Maar ik ga het voortaan wel eerst opslaan, het is nu te vaak gebeurd. Ik heb nu ook geen tijd meer om een nieuwe poging te wagen
(de doelen, he?!). Maar weer bedankt !!

Tot schrijfs, Nen

Hoi Nen

Vervelend zeg jammer ook dat het dan niet lukt je hele verhaal meteen verzenden.Maar in delen kun je het natuurlijk ook doen.wij wachten met smart op je verhaal.......

Groetjes Josephina.

Hoi Nen,

Wij kunnen een wedstrijdje doen in lange verhalen... Wat jammer nou dat het je weer gelukt is om er een te laten verdwijnen, ik ben niet zo benieuwd. Toch weer te eigenwijs geweest om het eerst in Word te zetten?

Nou, ik zie je nog wel verschijnen.

Groetjes,
Ini

Hoi Josephina,

Ik weet niet hoor! Mijn onderwerp heb ik niet echt helder. Ik vond het altijd wel leuk om verhalen uit te proberen voor de verhalensite waar ik jaren voor heb geschreven. Ik moet eens bekijken waar ik het dan echt het liefste over had en waar ik het nu het liefst over zou willen hebben. Vermoedelijk zou het dan een onderwerp worden dat verder van mij verwijderd ligt, eentje met een maatschappelijk tintje, want volgens mij deed ik dat toch het liefst. Ik moet er voornamelijk lol in hebben voor mezelf nu en dat is dan toch wat lastiger dan dat je weet dat zo'n verhaal op een website komt te staan, zodat het ook gelezen wordt. Hmm... dát zet me aan het denken.... Ik denk altijd al schrijvende en ik vermoed sterk dat het bij Nen ook zo werkt. Klopt dat Nen?

Maar het lost nog altijd niet op dat ik om een uur of 1 zowat zit te springen om de deur uit te gaan en dan weet ik niet waar naar toe. Elke dag hetzelfde liedje en dan wil ik vóór een uur of half 5 niet meer het huis in. Ik kan dat toch niet op blijven lossen door in de stad rond te hangen nu ik daar geen aanspraak meer heb.

Groetjes en mooie zondag,
Ini

Hallo,

Nee, was het maar eigenwijs, dan was het een bewuste keuze...nee, het is meer het welbekende verhaal van de ezel en de steen..au! Een nieuwe poging, maar deze keer een kortere versie! Het record lange verhalen verbreken is voor mij helaas geen kunst, mijn uitdaging is eerder kort en puntig te schrijven. Nog een lange weg te gaan dus, haha..
Josephine, ik weet dat je gelijk hebt dat yoga goed is voor mij. Ik wil na de mindfulness en de decembermaand in januari of weer gaan sporten via de sportschool waar ze ook fijne body&mind lessen hebben of op yoga gaan. Ik moet mijn doelen niet ineens te hoog stellen, anders gaat het mis, dus probeer nu alles stap voor stap te integreren in mijn leven. En je hebt gelijk: het is niet handig en ook vaak niet helpend om je te vergelijken met anderen. Wel een valkuil voor mij, maar dat had je wrs. al door. Na het vergelijken komen immers de oordelen en dan krijg ik gevoelens van tekort schieten en zelfs mislukt zijn. Om die reden ga ik mindfulness doen. Een niet oordelende milde aandacht ontwikkelen en bij mezelf blijven. Jij hebt hier al een hele ontwikkeling in gemaakt, denk ik, als ik je reacties lees. Mooi!
En Ini, schrijven is leuk en voor mij idd. een goede manier om mijn gedachten te ordenen. Het dwingt je ook tot rust. Toen ik 5 jaar geleden de diagnose 'burn-out' kreeg en nog 'raasde en racede' zoals ze het noemden, moest ik verplicht een dagboekje gaan bijhouden, om beter zicht te krijgen op mijn 'energiegevers en -vreters'. En alhoewel ik zeker niet dagelijks schrijf ben ik erachter gekomen dat je hierdoor wel zicht krijgt op de ontwikkeling die er in de loop van de jaren is. In die zin is het idd. helpend. Ciska schrijft volgens mij ook?
Ja en dan mijn reactie op je verhaal. Ik ben onder de indruk van hoe je beschrijft wat je allemaal hebt moeten inleveren de afgelopen jaren. Vanuit een vol en vervullend leven in een steeds kleiner kringetje terecht gekomen. Dat valt niet mee! Vanuit mijn werk als verpleegkundige in de ouderenzorg heb ik over dit thema veel gesproken met mijn clienten. Prachtige inspirerende gesprekken, wederzijds! Ik mis mijn werk niet voor niets!
Maar ook daar zag ik individuele verschillen...in levenslopen, maar ook in karakters. Zonder oordeel hoor (bij een ander kan ik dat door mijn grote inlevingsvermogen wel goed). Maar wel eye-openers om te zien hoe mensen op weg zijn en er wisselend in slagen 'vrede te krijgen' met hun eigen lot. Levenskunst.... Uiteindelijk is dat volgens mij recht doen aan je eigen karakter en natuur. Ongeacht je mogelijkheden op zoek blijven naar zaken die je bevredigen, het woord vrede zit er al in! En dat is dus voor de een idd. een boek, een praatje, een wandelingetje en een lekkere maaltijd. Heerlijk als je zo bent. Maar ik ken ook veel mensen die tot op hoge leeftijd actief zijn gebleven en midden in de maatschappij staan. Nou is ziekte en het wegvallen van mogelijkheden en contacten wel een bekend probleem, dat is voor niemand makkelijk.
Ini, ik vind het echt rot om te lezen hoe je je 's middags voelt en hoop van harte dat je er iets op je pad komt waarvan je na een vervullende middag heel vrolijk om een uurtje of 5 je huisje weer binnenwandelt. Ik las ergens dat je een elektrische fiets overwoog aan te schaffen? Met het huidige klimaat moet er wel een goed regenpak bij, haha, maar is dat een idee?
Ach, ik ben ervan overtuigd dat je zo voort denkende op oplossingen komt die bij jou en je huidige situatie passen, maar ik hoop het ook voor je, er moet wel iets anders volgens mij!

Fijne dag, groetjes, Nen

PS Ik had het nu voor de zekerheid gekopieerd en nu ging het in een keer goed. Is het toch gelukt een korter verhaal te schrijven, haha..

Nen

Hoi Ini en Nen.

Mooi verhaal heb je neer gezet Nen.Je zet het echt mooi op papier.Met onder woorden brengen heb je echt geen moeite.Maar nu nog de praktijk.Maar voor mij gevoel ben je daar al in het groeien.Perfect.Fijn dat schrijven je helpt.

Ja Nen Ik weet dat je vindt dat ik al ver ben met het acepteren van mijn ziekte.Maar ik kan niet anders dan het acepteren anders heb ik en mijn gezin geen leven we gaan gewoon door maar dan op een lager standje en iets minder.

Verder Denk ik Ini dat het misschien voor jou ook een oplossing zou zijn een scoot mobiel aan te vragen.Je hebt daar recht op zeker nu je geen ander vervoer meer hebt.Dan zal je weer wat mobieler kunnen worden.Openbaar vervoer is namelijk niet ideaal voor ons.

Wat betreft je boek Ini ik heb er vertrouwen in dat het goed komt.Maar vindt eerst maar de rust in je zelf.Fijn voor je dat Nen je daar in kan steunen.

Verder wens ik iedereen nog een fijn en mooi dag

groetjes Josephina

Dank je Josephine voor je complimenten, ik voel mij gelijk beter. Maar het is te veel eer, hoor, we steunen elkaar allemaal. Ik ben wel heel blij met dit Forum, maar dat hadden jullie vast al wel door, haha.
Ik wil jou heel veel sterkte wensen voor morgen, dan krijg je immers de instructie over het vernevelen van de AB. Spannend!

Gr. Nen

Hoi Nen.

Dank je voor je medeleven.De uitleg heb ik al gehad.Maar ik heb nog niet met AB geneveld.Ik Dacht dat ik morgen mocht beginnen,Maar morgen ochtend heb ik mijn laatste AB pil waarvan ik de kuur af moet maken.In de bij sluiter van de medicijn die ik moet vernevelen staat dat als ik begin in de ochtend en avond moet vernevelen dus ik mag pas dinsdag ochtend beginnen.Want de dosis zit per 2 verpakt en moet goed koel bewaard.Maar je hoor het nog.

Jij verder sucses met alles.

Groetjes Josephina

Even een kleine reactie aan Nen en Josephina, want ik ben de hele dag al op het internet aan het shoppen en met diverse mensen in gesprek geraakt op het forum voor hooggevoelige mensen, waar het onderwerp Doelen in je leven toevallig aan de orde was, dus ik ben moe zeg! Ik heb dus even alle eindjes uitgegooid en ik vermoed sterk dat het mij wat heeft opgeleverd, maar ik durf er nog niks over te zeggen. In elk geval heeft het wel wat met schrijven te maken ;-). Ik voel nu tenminste plezier en dat miste ik bij mijn vorige bedenksels. Mar voor ik er iets over schrijf, een nachtje slapen, want ik ken mezelf inmiddels.... Voor je het weet is het wéér niet goed.

Nen, ik dank je voor je lange (nu niet meer zo super lang ) verhaal, waar ik veel uithaal, ook aan troost, en ik kom er snel op terug.

Josephina, dank je voor je altijd bereidheid tot meedenken en je wijsheid. Even voor nu. Ik ben nog niet rijp voor een scootmobiel, zolang ik op goede dagen (als ik mezelf niet zo afgeknoedeld heb als de laatste tijd) nog 2 uur achter elkaar kan lopen.... Ik zou graag zo een 45 km autootje hebben, dat brengt me meteen wat verder, wat goed zou zijn voor mijn fotografie, maar daarvoor krijg ik geen parkeerplek hier midden in de stad, bah! Het openbaar vervoer mijd ik zo veel mogelijk, je hebt helemaal gelijk daarin.

Tot zover dan voor nu meisjes.

Lieve groet,
Ini

Hoi Ini

Spannend hoor wat je van plan bent.........!!!!!!Mijn benieuwen wat het zal zijn .Ik ben ook al wel blij dat je het weer zit zittten gelukkig.Nu lees ik weer zin in je verhaal ga zo door hou dat vast Ini.

Ik snap dat je nog niet aan zo een scoot mobiel wil hoor.Maar ik zie zoveel mensen hier in Lelystad met zo een ding.Van daar het idee.

Nu veel plezier met wat je ook doet.We horen het vast nog.

Groetjes Josephina

Maar Josephina, waar moet ik nou toch met een scootmobiel naar toe gaan, terwijl mijn benen me net zo goed even ver kunnen brengen? Ik begrijp je echt niet helemaal. Het gaat er mij om dat ik einden weg zou willen, de natuur in. Daar kom ik met een scootmobiel toch ook niet.

Lieve groet,
Ini

Hoi Nen,

Een reactie op jouw middellange verhaal .

Yoga doe ik al sinds ergens begin jaren '80, en het is goed voor mij. Maar in feite zou ik graag een gymzaal voor mezelf alleen willen. Ik vind gymmen op allerlei toestellen veel uitdagender. Ik ben dus eigenlijk niet zo'n yoga-type. De sportschool uitgeprobeerd hebbende, vind ik daar nu weer van dat je op veel toestellen geen vat hebt: die gaan er met jou vandoor. Je kunt niet even stoppen tijdens het lopen op de loopband door domweg je benen stil te houden, en hetzelfde geldt voor fietsen. Daar kan ik niet goed tegen. Je doet nu wat aan Mindfulness zo ik begrijp en daar ben ik erg nieuwsgierig naar. Hoe bevalt dat? Je zult er in elk geval meteen mee doorkrijgen wanneer je jezelf met anderen aan het vergelijken bent .

Dan nu v.w.b. je reactie op mij. Ik schrijf dagelijks behoorlijk wat om mijn gedachten te ordenen en zo kom ik inderdaad goed tot rust. Jij bent dus 5 jaar geleden burnout geweest, ik ken dat geraas van gedachten door je hoofd van een forum voor burnoutpatiënten. Zelf heb ik er wel last van als ik te veel schildklierhormoon slik, maar dan helpt er niets. Interessant is wel om me eens toe te leggen op energiegevers en energievreters, daar ben ik de laatste tijd tegenaan gelopen. Ik denk dat ik er eerst eens een boekje over lees, want zo werkt dat bij mij. Dan weet ik beter waar ik op moet letten. Er stond trouwens iets over in de Psychologie van deze maand. Het heeft ook te maken met je prikkelniveau, zeg maar. Het is heel interressant om bewust aandacht te besteden aan wat je prikkel, wanneer je onderprikkeld bent en wanneer overprikkelt, kortom, wanneer je iets moet doen om je niveau goed te hebben. Of word ik nu te ingewikkeld? Interesses heb ik in elk geval genoeg, zo je ziet. Ik ben werkelijk overal nieuwgierig naar, en ik vraag me soms verbaasd af waarom ik eigenlijk vind dat ik nog iets mis. :-) Ciska schrijft ook ja!

Verder heb ik de indruk dat je je van allerlei aan gaat trekken in dit forum en dat moet je niet doen hoor! Vooral ik kom altijd overal wel weer uit, daar sta ik om bekend. Maar ik kan heel hard vallen. Ik heb nog veel meer in moeten leveren dan ik allemaal opgeschreven heb, en veel daarvan heb ik met gemak overleefd, maar opeens kan de draagkracht weleens wat minder worden en moet die nodig opgevijzeld. Ik heb nog nooit eerder in dit forum mijn hart gelucht, maar dát ik het deed was eigenlijk meer om jou tegemoet te komen met: kijk eens Nen, we hebben herkenbare problemen, ook ik kan met mijn ambitie niet vooruit en ik kan ook niet net doen of die niet bestaat. Meer was het eigenlijk niet hoor! Maar het is erg lief van je dat je zo op mij in bent gegaan, en ik ervaarde het op mijn beurt weer als: nu moet ik het er dan toch ook maar eens uitgooien dat ik niet alleen altijd die ondersteunende kracht ben, maar dat ik het eigenlijk best vaak ook niet zie zitten en mezelf weer moet oprapen. Dat maakt me met jullie gelijk en dat vond ik ook beter zo. Maar misschien was het toch geen goed idee? Het is aan jullie om te beoordelen.

Jij schreef:
Maar ook daar zag ik individuele verschillen...in levenslopen, maar ook in karakters. Zonder oordeel hoor (bij een ander kan ik dat door mijn grote inlevingsvermogen wel goed). Maar wel eye-openers om te zien hoe mensen op weg zijn en er wisselend in slagen 'vrede te krijgen' met hun eigen lot. Levenskunst.... Uiteindelijk is dat volgens mij recht doen aan je eigen karakter en natuur. Ongeacht je mogelijkheden op zoek blijven naar zaken die je bevredigen, het woord vrede zit er al in! En dat is dus voor de een idd. een boek, een praatje, een wandelingetje en een lekkere maaltijd. Heerlijk als je zo bent. Maar ik ken ook veel mensen die tot op hoge leeftijd actief zijn gebleven en midden in de maatschappij staan. Nou is ziekte en het wegvallen van mogelijkheden en contacten wel een bekend probleem, dat is voor niemand makkelijk.
Ini, ik vind het echt rot om te lezen hoe je je 's middags voelt en hoop van harte dat je er iets op je pad komt waarvan je na een vervullende middag heel vrolijk om een uurtje of 5 je huisje weer binnenwandelt.

Dat heb ik aangehaald omdat hier een grote interesse in het mens zijn in het algemeen uit spreekt. Je hebt goed gekeken, en ik houd daarvan. Geweldig Nen! Het is niet alleen ons verhaal, van ziek zijn, maar ook van de ouder wordende mens die vaak eenzaam de dagen slijt. Hoe lang kan en wil je nog meedoen, en houd dat op, hoe ga je dan verder met jezelf. Dat is voor de een makkelijker in te vullen dan de ander. Mijn moeder was weer super tevreden met een handwerkje en ik moet er altijd opuit en mensen zien. Ik besef dat ik sinds ik thuiszit, nu 11 jaar alweer, steeds communicatie zoek. In het begin zat ik al om half 9 in een forum. Zo erg is dat nu niet meer, gelukkig. Toentertijd had ik daar niet eens last van, hoewel ik wel wat miste. Ik wist dat ik iets moest gaan doen, en dat 'doen' heb ik dus op een heel laag pitje moeten zetten. Ik zit nu te overwegen om ondanks alles vrijwilligerswerk te gaan doen. Ik heb echt een heel leuke gezien als medewerkster bij een vrijwilligers uitzendbureau. Dat komt ongeveer overeen met het helpen van stagaires op zoek naar een baan, wat ik in mijn werk altijd heel leuk vond. Qua energie kan ik dat aan. Ik heb er met mijn man over gesproken of ik het maar niet moest wagen, want er komt daar natuurlijk van alles binnen, en als ze verkouden zijn, kun je ze niet de toegang weigeren. We zijn er nog niet uit, maar hier thuis blijven zitten, met wat voor boeiend boek dan ook, is voor mij echt de dood in de pot, zeg maar. Misschien beter te kiezen voor het risiko?

Ik zou wel een elektrische fiets willen ja (of liever nog brommer), maar ok dat lost nog niet alles op. Ik zou me wel erg fijn voelen als ik wat mobieler was, zonder direct in het openbaar vervoer te moeten stappen. Maar wat te denken van het bar en boze jaargetijde dat er aan komt? Ook niet zo best voor je longen, evenmin als op fietspaden rijden waar die smerige brommertjes over scheuren. Al met al, kan ik mezelf niet langer onder de kaasstolp blijven bewaren.

Bedankt voor je lieve medeleven. En je leest vast nog wel wat het wordt. Zie alles wat ik nu schrijf maar als een soort brainstormen. Suggesties zijn welkom.

Stel je voor, ik zit zojuist te bedenken dat het as. donderdag 5 weken geleden is dat ik voor het laast iemand 'in het echt' heb gesproken, buiten mijn man en de drie woordjes met een of ander buurvrouw en cassières. Dat kan toch niet! Dat houd toch geen mens vol. Dadelijk ga ik nog verleren hoe je een gesprek moet voeren... En zo'n prater ben ik nu ook weer niet...

Misschien een aardig voorzetje om mensen aan het denken te zetten over hoe ver je moet en kunt gaan in het beschermen van jezelf. Ik zou het er graag met Hennie Wouters over hebben, die al een paar jaar enkele dagen p.w. in een winkel werkt. Hennie, hoe is dat nou? Doe je dat nog of ben je erop terug gekomen?

Groetjes,
Ini

Hoi allemaal,

Wat een lange verhalen van jullie zeg, maar erg boeiend om ze te lezen. Ik vind het vooral boeiend te lezen hoe eenieder zich bezig houdt met verschillende processen. Daarnaast vind ik het soms ook erg lastig om jullie te volgen omdat de vragen die jullie hebben mijn pad totaal niet kruisen. Ik ben zoals Nen het al schrijft al heel ver in het accepteren en verwerken. Ik vind dat ik een prima leven heb, en hang echt niet naar meer, omdat ik uit ervaring weet dat het dan weer mis met me gaat. Niet dat ik er nooit van baal, maar heb er geen grote problemen mee. Ik kan dan ook niet meedoen met jullie discussie omdat mijn gevoel anders is, maar het is beslist niet uit desinteresse. Ik hoop dat jullie gaandeweg tot bevredigende oplossingen zullen komen, ik zal het in iedergeval met veel belangstelling volgen.

Groetjes Lilian

Hoi Allemaal.
Jammer dat enkele van jullie het zo moeilijk vinden ,om be te accepteren .
ik kan het heel erg met Lilian eens zijn dat ik het al lang heb geaccepteerd .
ik zou niet eens weten hoe ik mij zonder be zou voelen . En ook bij mij is die bact. niet uit te roeien.
zit dan ook nog steeds aan de ab .Natuurlijk zou ik mij ook wel eens wat beter willen voelen .
want die moeheid sloopt je . Maar waarom moet je je zelf dan ook nog beperken om nergens heen te gaan.
door angst word je heel erg beperkt .Is het niet al erg genoeg dat je je vaak niet vit voelt .
Zelf moet je dingen op zoeken dat doet een ander niet voor je .Ik zou er niet aan moeten denken
dat ik in 5 weken niet met iemand gesproken zou hebben . Dan leef je toch niet meer ?
Het is al erg genoeg dat je er soms niet uit kan doordat je ziek bent en koorts heb .
Dan moet je je zelf toch niet gaan straffen door als je je wat beter voelt ook maar thuis te blijven zitten.
Daar zal je je niet beter door voelen alleen maar slechter .Dus mensen plaag je zelf niet zo maar ga er op uit.
Als je je best doet vind je vast wel iets . En bacterien zitten over al die kun je niet uit de weg gaan .
Hoog uit wat vaker je handen wassen.
Dit moest ik even kwijt want als ik er zelf niet op uit getrokken was, had ik na het overlijden van mijn man
niet overleefd want dan sta je er helemaal alleen voor .
Groetjes Aly.

Hallo Aly,

Mijn bericht behoeft toch een kleine toelichting.

Ik ga mensen niet uit de weg, maar er zijn eenvoudigweg geen mensen die ik ken in de buurt. Het is heel erg moeilijk voor buitenstaanders om een kennissenkring op te bouwen in onze stad, en hoe goed me dat in Rotterdam lukte, in Dordrecht dus niet. Dit is algemeen bekend, word niet allen door mij geconstateerd.

Ik zou misschien wat bereiken als ik me ergens bij aansloot, maar dan heb je meteen te maken met een grote groep mensen en het is weer het seizoen met virussen te over in de lucht. Ik durf daarom helemaal niet dat vrijwilligerswerk te gaan doen, wat ik zo graag zou willen.

Als je op vriendschappen en familie terug kunt vallen, dan willen die mensen vast wel rekening met je houden (al is dat soms zelfs lastig voor elkaar te krijgen). Maar dat heb ik dus niet: geen vrienden en geen familie. Dat laatste omdat ik enig kind ben van veel oudere ouders en mijn neven en nichten zijn ver in de 80 en wonen in het Oosten van het land.

Ik vermijd dus echt niet zo erg als jij hier veronderstelt. Dit is dus mijn speciefiek probleem, en anders dan van anderen. Oh ja, en mijn kinderen en kleinkinderen wonen in Zutphen en Frankrijk. Dus die staan ook niet gezellig dagelijks op de stoep, en op hen zou ik ook niet graag terug willen vallen.

Ik wil niet zielig doen hoor, maar dit is een wel erg harde realiteit.

Groetjes,
Ini

Hallo allemaal,

Volg dit onderwerp de afgelopen dagen.
Helaas kan ik me bij de meeste mensen aansluiten; hoezo accepteren ???????????????

Veel respect voor de mensen die hier al verder mee zijn. Het zal denk ik zeker een stuk rust geven.

Zal hier morgen verder op in gaan.

Groetjes Cisca.