Re: Wat wil je nog en wat kun je nog?

Ini ma sep 20, 2010 7:19 pm

Lilian moderator schreef: Wat een lange verhalen van jullie zeg, maar erg boeiend om ze te lezen. Ik vind het vooral boeiend te lezen hoe eenieder zich bezig houdt met verschillende processen. Daarnaast vind ik het soms ook erg lastig om jullie te volgen omdat de vragen die jullie hebben mijn pad totaal niet kruisen. Ik ben zoals Nen het al schrijft al heel ver in het accepteren en verwerken. Ik vind dat ik een prima leven heb, en hang echt niet naar meer, omdat ik uit ervaring weet dat het dan weer mis met me gaat. Niet dat ik er nooit van baal, maar heb er geen grote problemen mee. Ik kan dan ook niet meedoen met jullie discussie omdat mijn gevoel anders is, maar het is beslist niet uit desinteresse. Ik hoop dat jullie gaandeweg tot bevredigende oplossingen zullen komen, ik zal het in iedergeval met veel belangstelling volgen.

Lilian, hoe leef jij jouw dagelijks leven dan? Wat doe je op een dag en wat vermijd je? Je hebt in elk geval nog kinderen in huis, al is dat niet altijd voor je gemak. Je hebt er in elk geval meer tijdvulling door. Het zou fijn zijn als jij juist hier iets over vertelt, zodat wij er een voorbeeld aan kunnen hebben.

Tjeez haar leven is ook helemaal op z'n kop gezet. Zij had zich voorgesteld uiteindelijk nog een normaal leven te zullen kunnen leiden, met normale werktijden. Ik heb nu de indruk dat zij voldoende invulling heeft om zich goed bij te voelen, en daarvoor moet je voldoende uitdagingen hebben. Dat vind ik erg knap van haar, en zij is nog zo jong. (Bericht is elders te vinden, en op mijn verzoek geschreven.)

Groetjes,
Ini

Ini ma sep 20, 2010 7:27 pm

Hoi Cisca,

Ik zie juist jouw bericht tussen mijn reacties verschijnen, dus misschien lees je dit nog....

Ik denk dat acceptatie makkelijker als je een bepaalde aard hebt. Ik heb geloof ik het voorbeeld van mijn moeder aangehaald, die lekker thuis kon zitten handwerken en helemaal tevreden. Ik heb altijd gezegd: als ik op mijn oude dag er niet meer opuit kan trekken (ik ben reislustig tot en met) en geen ambities meer kan hebben, dan kan ik niet leven, dan hoeft het niet meer voor mij.

Dat klinkt zwaar op het moment, ik zal dit dan ook niet nu niet willen zeggen, want ik ben hier nog helemaal niet klaar mee. Het accepteren van mijn ziekte is volgens mij accepteren dat je ziek bent en daarom aan zelfzorg moet doen (wat me aardig lukt), maar niet het accepteren dat je dan maar als een 80 jarige moet leven met alleen nog een boekje tevredenheid op je schoot en wat sporten en internetten. Dat voeldoet toch niet. Daar moet toch een andere modus voor te vinden zijn. Daar ben ik naar op zoek, dat wil ik uitwisselen.

Voor alle meelezers... Ik leef al 11 jaar zoals ik dus hierboven beschrijf (zo lang zit ik al ziek thuis), en dus ws net als Lilian. Dat komt dan toch heus je neus en oren uit hoor! In het begin wat het wel super, maar nu wil ik er mijn ben niet meer voor uit komen, dus zit ik in een kwalijk stadium. Ik red het alleen nog door almaar positief tegen mezelf te blijven praten. Maar toch met de hoop op ooit anders, ik wil niet eens zeggen beter, maar alsjeblieft wat anders.

Groetjes,
Ini

PS Ik denk dat je wel snapt dat ik in deze staat van zijn niet geen fijn berichtje naar je kan zenden. Dit is op en top

Maar ik heb wel vragen over Mindfulness, want ik blijf absoluut mijn belangstelling verleggen om hier niet in vast te lopen, maar juist open te blijven staan. Dat komt er dus wel aan, maar dit is even heel heftig voor nu.

Gast ma sep 20, 2010 8:53 pm

Ik vind dit wel zo'n goed Forum! Het is eerlijk tot op het bot en juist met die eerlijk- en openheid help je ook anderen, Ini. En ook de onderlinge verschillen zijn heel inspirerend. Maar mooi om te zien dat het jezelf ook nog wat oplevert. Volgens mij heb je nu al heel helder voor jezelf wat je mist en bewustwording is het begin van de verandering. Spannend dat vrijwilligerswerk, ben heel benieuwd welke kant het opgaat.
Wat Aly daarover schreef is ook waar, het zette mij weer aan het denken over m'n werk en het gesprek as. vrijdag met de ARBO arts. Eigenlijk mocht mijn oude werkgever mij na mijn afkeuren ontslaan volgens het UWV, maar mijn rayonmanager zei destijds mij erg graag als verpleegkundige (ik was meewerkend zorgcoordinator)terug te willen zodra ik weer mocht werken. Dat voelde wel als erkenning voor mijn inzet en doorzetten.
Vanavond zag ik rond 18.30 uur iets boeiends op de tv. Het was van de RKK en ging over een man die jaren voor z'n demente vrouw heeft gezorgd tot haar overlijden. Die man stond nog volop in het leven. Misschien kan je het googelen via uitzending gemist, volgens mij heet het '.....80'. Sluit perfect aan bij waar we het over hebben. Ik wist meteen weer waarom ik mijn werk zo geweldig vond. Zat gewoon te genieten voor de tv. Ik zei altijd dat ik mocht werken in een soort 'showroom of de wandeling', enz. Ik stapte op een dag zoveel verschillende huisjes en levens binnen, geweldig om daar deelgenoot van te mogen zijn. Ik hou denk ik inderdaad heel erg van mensen en ben nieuwsgierig naar wat mensen beweegt. En dat vond ik dus in mijn werk. En Aly zette mij dus aan het denken of ik die voldoening en plezier wel in een kantoorbaan ga vinden?
Ini, ik heb geen moment getwijfeld aan je veerkracht. Uit je stukjes spreekt juist strijdlust en levenslust. Ik vind het wel naar voor je, vooral het gemis aan contacten, maar meer in de zin van dat ik het je anders gun en voor je hoop. Wat ik over het teveel aantrekken en soms behoefte aan afstand schreef heeft betrekking op het Forum "ouders van Hartekinderen".

Tot horens, gr. Nen

Aly ma sep 20, 2010 9:36 pm

Ini forumbeheer schreef:Mijn bericht behoeft toch een kleine toelichting. Ik zou misschien wat bereiken als ik me ergens bij aansloot, maar dan heb je meteen te maken met een grote groep mensen en het is weer het seizoen met virussen te over in de lucht. Ik durf daarom helemaal niet dat vrijwilligerswerk te gaan doen, wat ik zo graag zou willen.

Hallo Ini,
En toch zou ik het gaan doen Ini, dat vrijwilligerswerk .Want ik merk dat je aan dat thuis zitten ook niet gelukkiger word . Er is toch niets fijner om met andere mensen om te gaan .En zo ik al zei virussen en bacterieen kun je overal weg halen kun je ook niet naar de supermarkt , of gaan winkelen .
Vooral omdat je ook geen fam. of vrienden in Dort hebt ,Zou voor het voor jou de oplossing zijn om zo wat meer mensen te leren kennen.of geef een expositie van jou mooie foto,s .Ik weet zeker dat je je dan beter gaat voelen .En kom je thuis heb je ook weer iets te vertellen .
Ik hoop van harte dat je iets vind dat je meer bevrediging geeft.
Groetjes Aly.
maar binnen blijven lijkt me niet de oplossing .

Gast di sep 21, 2010 7:16 am

Las laatst in de Volkskrant iets over de site 'www.eenvoudig leven.nl'. Leuk om te lezen. er spreekt zo'n tevredenheid uit! Toen mijn kinderen jong waren kon ik ook zo genieten van dat huiselijke gedoetje. Bij de oudste twee ben ik parttime (50%) blijven werken toen zij jong waren, maar omdat ik verpleegkundige was met alle diensten was ik heel overdag thuis. Op die manier had ik het leukste van twee werelden, zei ik altijd. Maar toen ze eenmaal naar school gingen vond ik er opeens niks meer aan om te werken. Het gevoel teveel te missen....Als ik avonddienst had zaten zij de hele dag op school en voor ze thuiskwamen moest ik naar m'n werk. Omdat wij nog graag een derde wilden heb ik iom. mijn man besloten mijn vaste baan op te zeggen en als oproepkracht te gaan werken. Dat beviel heel goed en toen ik zwanger werd van de jongste en het wat zwaarder werd besloot ik om er lekker een jaartje van te gaan genieten. Wij wisten immers al dat dit wrs. onze laatste kindje zou zijn, gezien mijn leeftijd. Maar alles liep zo anders. Onze oudste had al een uitgebreid medisch verhaal met een aangeboren afwijking, near-sids (bijna dood) bij 5 weken oud, grote operatie en daarna uitgebreide allergieen, voedingsproblemen en ontwikkelingsproblemen. Maar we konden het heel goed aan en genoten enorm. Maar toen onze jongste een ernstig aangeboren hartafwijking bleek te hebben en het een lang durend traject werd met (openhart-)operaties en complicaties waarin hij een aantal keren heel kritiek is geweest werd dat jaartje 'ervan genieten' noodgedwongen 5 jaar. En natuurlijk genoot ik, we zijn heel gelukkig dat we hem hebben mogen behouden, maar er was ook veel angst om hem te verliezen en het was zwaar. Veel ziekenhuisbezoek. Ondertussen ging het met onze oudste met z'n ontwikkeling niet goed en het advies was een opname voor dagbehandeling in een kinderpsychiatrisch centrum. Heftig, dus. Een situatie van grote zorgen. En weg was mijn stille tevredenheid....ik vloog thuis tegen de muren op. Ik bedoel maar te zeggen dat de vrede in jezelf moet zitten om die te ervaren.
Toen mijn jongste naar school ging ben ik meteen weer gaan werken en daar was ik weer mezelf, van voor alle grote zorgen. In mijn werk voelde ik mij weer Nen en niet die moeder van die zieke kindjes....heerlijk. Thuis was het niet zo'n succesverhaal, de zorgen bleven, maar op m'n werk genoot ik en kreeg ik veel waardering en bevestiging. Een vlucht dus...
Dit verklaart misschien wat beter waarom mijn werk zo'n belangrijke functie voor mij had en waarom het afgekeurd worden mij zo heeft aangegrepen. Nu kan ik immers niet meer 'vluchten'...Vandaar dat het nog zo'n strijd is voor mij. Maar het is ook nog pril allemaal en ik zie vooruitgang hierin. Ik doe mijn best en ik weet zeker dat het goed gaat komen, alleen makkelijk vind ik het niet, maar dat hadden jullie al door. Laughing

Vooral het gebrek aan structuur. Nu moet ik mezelf motiveren en mijn discipline is door de ontstane uitputting helemaal weg.

Gr. Nen

Ini di sep 21, 2010 9:01 am

Nen schreef: Ik hou denk ik inderdaad heel erg van mensen en ben nieuwsgierig naar wat mensen beweegt. En dat vond ik dus in mijn werk. En Aly zette mij dus aan het denken of ik die voldoening en plezier wel in een kantoorbaan ga vinden?

Even stukje er tussenuit, omdat het me anders even te veel wordt: dit is nu precies wat mij ook zo boeit. En niet alleen wat andere beweegt, maar zo kan ik vooral ook naar mezelf kijken. Als ik een kantoorbaan zou hebben, dan zou ik dat niet eens zo'n probleem vinden, als er maar genoeg levendigheid op de werkvloer was.

Ik bestudeer trouwens al sinds mijn 32e psychologie en ben onlangs een heuse HBO-opleiding daarin gestart, maar thuis.... en dus mis ik zo verschrikkelijk de schoolse uitwisseling. Maar ik vrees dat ik dat toch niet meer zou trekken.

Misschien haak ik later nog op de rest in. Ik heb ook iets gezien over Hartekinderen trouwens.

Weet je, als je je strijdlust tot veranderen opgeeft, dan heb je jezelf opgegeven. Maar op het moment strijd ik te hard, ik moet zorgen uit de stress te blijven. Als ik zo hard wil, dan sta ik ook nergens meer voor open eigenlijk... Misschien klinkt dat paradoxaal, misschien begrijp je het.

Ik vind dit ook een heel boeiende discussie. Van iedereen leer je wat, ook al past het niet bij je, dan zie je ook dat immers, en dat is fijn.

Groetjes,
Ini

Ini di sep 21, 2010 9:33 am

Nen schreef: Las laatst in de Volkskrant iets over de site 'www.eenvoudig leven.nl'. Leuk om te lezen. er spreekt zo'n tevredenheid uit!

Ik zal dat nog bekijken, genoeg te doen zo ;-).

Toen mijn kinderen klein waren, voelde dat anders voor mij: ik ben in die tijd behoorlijk depressief geweest bij vlagen, ik wilde ook toen al zo graag eruit, en daar was ik me niet eens van bewust, dat had ik diep weggestopt, maar dan breekt het je juist op in de vorm van ziek zijn. Als er toen de mogelijkheid was geweest voor parttime werk, zou me dat veel goed hebben gedaan. Ik hield in elk geval genoeg van hen, om ook niet veel van hun opgroeien te willen missen.

Jij hebt het niet makkelijk gehad met je kind, zeg maar gerust erg zwaar als ik dat allemaal zo lees. Je leven is bepaald niet over rozen gegaan. Wat goed dat je dat allemaal aan hebt gekund meis. Jij vloog op een gegeven moment thuis tegen de muren op omdat er zoveel spanning was. Maar op het werk voelde je je weer 'gewoon Nen'. Jij zag dat werk als een vlucht, en verlangde naar die stille tevredenheid, die je eerder had ervaren. Maar was dat zo gebleven door de jaren heen? Als je kinderen gezond waren geweest ook? Ik was in eerste instantie ook heel tevreden met mijn leven thuis, in de eerste jaren toen ik thuis kwam te zitten. Bovendien kun je je leven niet op kinderen bouwen, want die gaan hun eigen gang, en dan sta je met lege handen als zij het nest uitvliegen. Wie is dan de ware Nen, i.p.v. moeder en vrouw van?

Ik verlang ook naar stille rust hoor, nu ik mezelf in de stress zit tewerken zeker. Maar ik weet dat het uiteindelijk voor mij de oplossing niet is: ik moet iets wezenlijks onder handen hebben, ik moet ergens mijn tanden in kunnen zetten. Ik doe het op het moment in dit thema: veranderingen in de levensloop en tijdens ziekte zeg maar. Ik lees erover, maar ik vind dat ik er iets mee zou kunnen doen. Zij het dan heel wat rustiger aan dan ik nu doe, alsof ik achterna wordt gezeten i.p.v. dat ik er gewoon plezier in heb, zoals in ander onderwerpen waar ik me in het verleden in verdiept heb.

Jij genoot op je werk, was dat dan een vlucht? Was het ook niet iets wat noodzakelijk voor je is?

Nen schreef: Dit verklaart misschien wat beter waarom mijn werk zo'n belangrijke functie voor mij had en waarom het afgekeurd worden mij zo heeft aangegrepen.

Ik kan hier wel gedeeltelijk in meekomen. Maar ik zit jou elder te quoten, waar je het hebt over je interesse in mensen, en volgens mij kom je dat dan toch ook te kort nu. Inderdaad kan het afkeuren je heftiger hebben aangegrepen dan normaal, omdat je nu niet meer kunt vluchten. Maar ik zie dat vluchten van jou als niets meer dan een noodzakelijke uitlaatklep. Wat denk je zelf?

Ja, het is allemaal nog heel pril, zo je schrijft en je moet je weg er nog in zien te vinden. Mijn ontslag heeft me totaal niet aangegrepen, want ik wist op dat moment zo zeker dat ik er wel een oplossing voor zou vinden, mijn eigen weg wel zou gaan. Dat is ook gebeurd door diverse zaken op te pakken die mijn ook boeiden, maar door de be kwam daar de klad in, omdat ik me niet meer zo spontaan onder de mensen durf te begeven: ik zie bij anderen wat daaruit voort kan komen. Al met al, ik durf dat vrijwilligerswerk dat ik noemde, en waar iedereen maar binnen kan komen vallen, echt niet aan. Hoezeer of het ook bij me past. Dus nog steeds zoekende... En ik ben eigenlijk reuze benieuwd naar wat jij over een tijdje gaat doen. Je heb gezien dat Yvonne totaal overgeschakeld is naar een veilige positie, waarin ze op de een of andere manier toch met mensen werkt. Ook kennen we hier Rita, die haar baan in de zorg heeft op moeten geven en toen heel wat minder ziek was, en vanwege haar leeftijd is ze gewoon thuis gaan zitten en trekt met de kleinkinderen op. Ik weet niet of haar dat uiteindelijk voldoening heeft gegeven, want helaas zien we Rita hier niet meer terug. Het zou zo fijn zijn geweest om dit soort dingen van anderen bij te houden. Ik zal haar eens mailen.

Groetjes,
Ini

Ini di sep 21, 2010 10:44 am

Ini forumbeheer schreef:
Nen schreef: Las laatst in de Volkskrant iets over de site 'www.eenvoudig leven.nl'. Leuk om te lezen. er spreekt zo'n tevredenheid uit!

Ik zal dat nog bekijken, genoeg te doen zo ;-).

Toen mijn kinderen klein waren, voelde dat anders voor mij: ik ben in die tijd behoorlijk depressief geweest bij vlagen, ik wilde ook toen al zo graag eruit, en daar was ik me niet eens van bewust, dat had ik diep weggestopt, maar dan breekt het je juist op in de vorm van ziek zijn. Als er toen de mogelijkheid was geweest voor parttime werk, zou me dat veel goed hebben gedaan. Ik hield in elk geval genoeg van hen, om ook niet veel van hun opgroeien te willen missen.

Jij hebt het niet makkelijk gehad met je kind, zeg maar gerust erg zwaar als ik dat allemaal zo lees. Je leven is bepaald niet over rozen gegaan. Wat goed dat je dat allemaal aan hebt gekund meis. Jij vloog op een gegeven moment thuis tegen de muren op omdat er zoveel spanning was. Maar op het werk voelde je je weer 'gewoon Nen'. Jij zag dat werk als een vlucht, en verlangde naar die stille tevredenheid, die je eerder had ervaren. Maar was dat zo gebleven door de jaren heen? Als je kinderen gezond waren geweest ook? Ik was in eerste instantie ook heel tevreden met mijn leven thuis, in de eerste jaren toen ik thuis kwam te zitten. Bovendien kun je je leven niet op kinderen bouwen, want die gaan hun eigen gang, en dan sta je met lege handen als zij het nest uitvliegen. Wie is dan de ware Nen, i.p.v. moeder en vrouw van?

Ik verlang ook naar stille rust hoor, nu ik mezelf in de stress zit tewerken zeker. Maar ik weet dat het uiteindelijk voor mij de oplossing niet is: ik moet iets wezenlijks onder handen hebben, ik moet ergens mijn tanden in kunnen zetten. Ik doe het op het moment in dit thema: veranderingen in de levensloop en tijdens ziekte zeg maar. Ik lees erover, maar ik vind dat ik er iets mee zou kunnen doen. Zij het dan heel wat rustiger aan dan ik nu doe, alsof ik achterna wordt gezeten i.p.v. dat ik er gewoon plezier in heb, zoals in ander onderwerpen waar ik me in het verleden in verdiept heb.

Jij genoot op je werk, was dat dan een vlucht? Was het ook niet iets wat noodzakelijk voor je is?

Nen schreef: Dit verklaart misschien wat beter waarom mijn werk zo'n belangrijke functie voor mij had en waarom het afgekeurd worden mij zo heeft aangegrepen.

Ik kan hier wel gedeeltelijk in meekomen. Maar ik zit jou elder te quoten, waar je het hebt over je interesse in mensen, en volgens mij kom je dat dan toch ook te kort nu. Inderdaad kan het afkeuren je heftiger hebben aangegrepen dan normaal, omdat je nu niet meer kunt vluchten. Maar ik zie dat vluchten van jou als niets meer dan een noodzakelijke uitlaatklep. Wat denk je zelf?

Ja, het is allemaal nog heel pril, zo je schrijft en je moet je weg er nog in zien te vinden. Mijn ontslag heeft me totaal niet aangegrepen, want ik wist op dat moment zo zeker dat ik er wel een oplossing voor zou vinden, mijn eigen weg wel zou gaan. Dat is ook gebeurd door diverse zaken op te pakken die mijn ook boeiden, maar door de be kwam daar de klad in, omdat ik me niet meer zo spontaan onder de mensen durf te begeven: ik zie bij anderen wat daaruit voort kan komen. Al met al, ik durf dat vrijwilligerswerk dat ik noemde, en waar iedereen maar binnen kan komen vallen, echt niet aan. Hoezeer of het ook bij me past. Dus nog steeds zoekende... En ik ben eigenlijk reuze benieuwd naar wat jij over een tijdje gaat doen. Je heb gezien dat Yvonne totaal overgeschakeld is naar een veilige positie, waarin ze op de een of andere manier toch met mensen werkt. Ook kennen we hier Rita, die haar baan in de zorg heeft op moeten geven en toen heel wat minder ziek was, en vanwege haar leeftijd is ze gewoon thuis gaan zitten en trekt met de kleinkinderen op. Ik weet niet of haar dat uiteindelijk voldoening heeft gegeven, want helaas zien we Rita hier niet meer terug. Het zou zo fijn zijn geweest om dit soort dingen van anderen bij te houden. Ik zal haar eens mailen.

Iedereen die niet of niet meer werkt, heeft er trouwens veel plezier van om zelf structuur in z'n dag een te brengen op een manier die het beste voelt voor hem/haar. Geloof me

Groetjes,
Ini

Ini di sep 21, 2010 10:54 am

Aly schreef: En toch zou ik het gaan doen Ini, dat vrijwilligerswerk .Want ik merk dat je aan dat thuis zitten ook niet gelukkiger word . Er is toch niets fijner om met andere mensen om te gaan .En zo ik al zei virussen en bacterieen kun je overal weg halen kun je ook niet naar de supermarkt , of gaan winkelen. Vooral omdat je ook geen fam. of vrienden in Dort hebt ,Zou voor het voor jou de oplossing zijn om zo wat meer mensen te leren kennen.of geef een expositie van jou mooie foto,s .Ik weet zeker dat je je dan beter gaat voelen .En kom je thuis heb je ook weer iets te vertellen.

Hallo Aly,

Ik zie dat je vandaag al langs ben geweest, ik heb het zo druk reacties geven :-).

Ik durf juist dát vrijwilligerswerk niet aan, ik zal iets anders moeten zien te vinden dat ook bevrediging geeft en waarbij ik de juiste mensen ontmoet. Ik wil het een beetje in het midden zien te houden, qua virussen en bacteriën. Ik weet wel dat je het niet kunt ontlopen. Maar ik heb ook wel moeite om mij aan iets te verbinden, omdat ik immers nooit zeker ervan kan zijn dat ik niet uitval, als men mij nodig heeft. Over een foto-expositie heb ik vaak zelf nagedacht. Ik zou die foto's ergens in een bejaardentehuis of ziekenhuis willen hangen. Maar dat kost me een heleboel geld aan inlijsten en printen, trouwens ook karweitjes waar ik nu net weer geen plezier aan beleef. Maar dank je voor de complimenten over mijn foto's. Dit is trouwens ook een onderdeel in mijn leven dat geschrapt moet worden, omdat mijn man niet meer auto kan rijden vanwege slecht gevoel in zijn voeten, en dat doet zeer (niet meer autorijden is sowieso een crime, want dat deden we graag). Ik had me juist zo in de fotografie ontwikkeld en ik vond het fijn om de foto's op het internet met andere fotografen te bediscussiëren.

Lieve groet,
Ini

Josephina forumbeheer di sep 21, 2010 12:05 pm

Hoi Ini.

Leef met je mee maar weet even niet wat ik moet schrijven.Wens je veel sterkte hoor. silent

Veel liefs Josephina flower

Gast di sep 21, 2010 12:53 pm

Ini, pas je wel goed op jezelf? Je bent nu zo druk met schrijven. Er is iets los gekomen wat kennelijk te lang onder het tapijt gemoffeld is geweest, maar laat het niet met je op de loop gaan, hey!
Als ik iets niet goed op een rijtje krijg kan ik heel breedsprakerig worden, niet meer to the point. Mij helpt het dan om de rust in mezelf te zoeken. Stilte. Ik kan dat goed in de natuur. Ben net ook weer heerlijk aan het wandelen geweest. Doet mij altijd echt goed. Ik hoop dat je nog wat aan deze tip hebt. Verder sluit ik mij bij Josephina aan, heel veel sterkte en wijsheid. I love you

Nen

Ini di sep 21, 2010 2:09 pm

Hoi Nen,

Het gaat me niet alleen om mij hoor, ik geef ook jou antwoord (en nu ik zo terug lees, geef ik jou voornamelijk antwoord), maar ik krijg nu alle aandacht toegeschoven, ook van jou. Dat is niet de bedoeling. Ik ben daar niet opuit, ik ben met het hele verhaal over mezelf begonnen om aan jou tegemoet te komen, en opeens lijkt het allemaal alleen om mij te draaien.

Bij mij is er echt niks losgekomen wat ik niet al lang wist. Ik ben alleen ook niet zo to the point in het schrijven: ik denk al schrijvende, zeg maar, i.p.v. dat ik denk voordat ik ga schrijven. Dit hoewel ik weet dat het niet handig is. En dat is dan meteen het hele probleem dat hier is ontstaan in de communicatie. Niet zo best voor een forumbeheerder.

Nou... goede leer voor de volgende keer. Ik zal me eens toeleggen op behoorlijk teksten samenvatten en dan pas te reageren.

Groetjes,
Ini

Gast di sep 21, 2010 3:29 pm

Bedankt dat je dat voor mij hebt gedaan en ik heb het ook niet opgevat alsof je alleen aandacht voor je eigen dingen zocht, hoor! In die zin is er volgens mij geen communicatieprobleem?! Alleen gaf je in een van je berichten aan dat je van schrijven hield, alleen niet zoals nu stressend (even uit de losse pols, weet niet meer precies waar 't stond). Daar doelde ik op! Maar er is niks misgegaan in mijn ogen, hoor! En schrijvende voort denken is prima, als je je er goed bij voelt toch. Wat heb je trouwens een leuke nieuwe foto geplaatst!
Fijne avond, ben vanavond weg.

Gr. Nen

Ini di sep 21, 2010 4:40 pm

Hoi Nen,

Fijn dat je nog even reageert. Dan is er dus geen communicatieprobleem, maar ik doe er echt beter aan om uiteindelijk eens te leren samenvattend te lezen en dan te reageren. Dat heb ik al zo vaak bedacht.

Ik had het ergens over stresserend schrijven? Dat kan wel, want helaas heb heb stress (dat me dat nu op mijn leeftijd nog moet overkomen, maar ik ken de reden), en ik merk dat ik dan tijdens het schrijven inderdaad veel te snel ga als ik even niet oplet. Vandaar dat je mij adviseerde om een natuurwandeling te gaan maken. Lief van je hoor! Dat kan echter niet, maar ik heb een mooie 'zee' zowat in mijn 'achtertuin', en daar hebben we lekker een poos gezeten met dit heerlijk nazomerweertje. Je krijgt een plaatje van mijn omgeving erbij. Ik woon daar ergens om de hoek (de stadspoort met de groene kopel onderdoor) en heb onder de kastanjebomen gezeten. Je hebt van daar uitzicht op het punt waar 3 rivieren samenkomen en dat is een hele grote plas.

Bedankt voor je complimenten over mijn kiekje, ik wilde er maar eens wijs en peinzend uitzien voor de verandering. Laughing

Groetjes weer,
Ini

Wat wil je nog en wat kun je nog? - Pagina 2 Dscf4788text3

Lilian moderator di sep 21, 2010 4:55 pm

Hoi Allemaal,

Het is waar wat Ini schrijft over je aard en het accepteren van allerlei zaken. Ik ben een nuchter mens en neem het leven graag zoals het komt. Volgens mij heeft het geen zin je aldoor vast te klampen aan allerlei doelen, er kan immers zo iets gebeuren wat roet in het eten gooit. Ik leef bij de dag en heb zo mijn vaste bezigheden. Ten eerste ben ik de jongste in een gezin van 9 kinderen, mijn moeder van bijna 89 leeft ook nog steeds, waardoor ik in ieder geval genoeg aanspraak kan hebben. Zo bel ik regelmatig met mijn zussen, en houd me ook veel met mijn moeder bezig. Zo haal en breng ik ze overal naar toe, en is ze ook regelmatig bij mij voor de gezelligheid. Verder heb ik twee jongens van 13 en 16 jaar die hun aandacht ook nodig hebben, vooral de jongste want bij hem is onlangs PDD-NOS gediagnostiseerd. Momenteel houd ik me daar veel mee bezig en probeer me zoveel mogelijk in te lezen wbt deze aandoening. Verder deel ik mijn dag in met het normale huishouden. Ik heb 3 allergische mensen in huis, dus dat betekent poetsen! Gelukkig heb ik er geen hekel aan, maar er gaat wel veel van je tijd in zitten. Ook kook ik graag en dat kost me per dag ook gauw een uur, dan weer boodschappen, wassen, strijken enz. Met boodschappen doen ben ik ook veel tijd kwijt omdat ik altijd wel iemand tegen kom om een praatje te maken, en omdat ik een echte kletskous ben....! Ik kan beter praten dan schrijven, daarom vind ik het vaak zo knap wat jullie allemaal op papier krijgen. Omdat ik de jongste ben, en er moet iets in de familie geregeld worden, vallen ze vaak op mij terug, wat dat betreft ben ik ook een echte regeltante. Veder lees ik, zit wat op internet te surfen, soms kijk ik naar uitzending gemist,dan komt er een vriendin op de koffie, ga naar de stad enz. Gelukkig heb ik een eigen auto waardoor ik kan gaan en staan waar ik wil. De weekenden zitten vaak ook vol met verplichtingen. Op zaterdag gaan we naar het voetballen kijken en omdat ze allebei spelen hebben we daar vaak een dagtaak aan, en op zondag bezoeken we(of ik) de oma's. Ik begrijp Ini dan ook wel als je dat allemaal niet hebt en je maar met z'n tweeen bent. Ook ik heb erg moeten wennen toen Luuk geboren werd en ik niet meer werkte. Ik had een baan als pedagogisch medewerkster op een kinderafdeling in het ziekenhuis, erg druk maar erg leuk! Het was me dan in het begin ook te stil en ik vloog ook tegen de muren op, maar heb me in de rol van moeder helemaal neergelegd en ik moet zeggen dat ik daar geen dag spijt van heb gehad. Wat jullie dan ook schrijven wie ben ik dan? alleen maar de moeder of partner van? dat zal altijd zo blijven wat je ook doet. Als je verpleegkundige bent ben je ook de zuster van... Ik denk dat je moet leren de waardering ook uit je omgeving te halen en dat niet bagitaliseren. Ik heb mezelf geleerd dat ik ook thuis zeer waardevol ben, ook al krijg je niet altijd de waardering daarvoor, maar het is toch prachtig dat je voor je kinderen en man mag en kunt zorgen! Als ze straks uitvliegen zie ik wel weer verder wat er dan op mijn pad komt, en zo leef ik van dag tot dag en van jaar tot jaar.......

Groetjes Lilian I love you

Cisca di sep 21, 2010 6:05 pm

Hoi allemaal,

Wat een interessante discussie!! En wat gaat hij snel...heb een dag bijgelezen....ben half uur verder....maar wel mooi!!!! Alle lof!!!!

Tijdens de revalidatie, waar ik nog individueel bezig ben, heb ik gemerkt dat het belangrijk is om dingen te accepteren. En dan om te accepteren dat rust en actie in balans horen te zijn. Jouw eigen individuele balans. Misschien houdt dat nu in leven als iemand die 30 jaar ouder is, misschien is dat over een paar dagen/weken/maanden/jaren weer anders. Per dag nagaan hoeveel energie je hebt, en daar weer op afstemmen wat je gaat doen. De dingen die belangrijk zijn als 1e, en daarna de rest. Ook is van belang om te weten dat de energie per dag kan verschillen. Na ziekte bouw je weer opnieuw op, met het verschil dat de opbouw sneller gaat omdat je lichaam activiteiten herkent. Bij moe worden of vermoeid raken pauze nemen als je de mogelijkheid hebt, of op een lager nivo qua intensiteit verder gaan. Valkuilen herkennen is lastig, maar wel de moeite waard. En als je ze weet, heb je de mogelijkheid om er iets aan te doen. Zoals iemand precies opmerkte eerst herkennen voordat je ermee aan de slag kunt gaan.
Het is en blijft voor mij lastig om te accepteren dat ik niet meer de hele dag "stuiter" zoals ik jarenlang heb gedaan.... De theorie erachter vindt ik heel interessant en kan ik zo vertellen....maar om het zelf te doen..............zoooooooooooooooooooo lastig!!!! Iemand zei tegen mij dat het makkelijker is om met de golven mee te deinen dan er tegenin te zwemmen. Meedeinen kost minder energie en is makkelijker. Klopt absoluut. Op dit moment ben ik echter veelal aan het schoppen tegen van alles; dat ik rust moet inplannen, dat ik niet meer alles kan doen. dat ik mezelf niet meer ken, dat ik nog steeds niet weer werk. ga zo maar door. Op sommige momenten ben ik blij dat er in ieder geval weer verandering in goede zin is. En dat ik mijn ervaringen met deze ziekte en alles eromheen meeneem naar het werk. Dat ik nu een completer persoon ben. Dat dit op mijn pad is gekomen omdat ik hét kennelijk aankan....Meestal is het iets somberder, slik ook niet voor niets antidepressiva....
Mindfulness ben ik mee bezig. Boeit me erg. Ook het denken van anderen, de gedachten van anderen en de processen die dan volgen vind ik interessant. En van daaruit de acceptatie van dit alles, accepteren dat iets is zoals het is. Zoals Lilian doet. Dat heb ik jarenlang gedaan, was mijn levensmotto............ Sinds ik be heb is dat stuk verandert, en zo lastig weer op te pakken. Vaak haalde ik bij tegenslag mijn schouders op: nou en....
Kan het niet oppakken. Terwijl het inderdaad een stuk rust geeft innerlijk.

Zo een paar gedachtenspinsels van mijn kant, en hoe ik hier mee omga en tegen aan kijk.

Groetjes Cisca.

Gast di sep 21, 2010 8:59 pm

Ik was de hele avond op pad, naar de school van m'n oudste. Nu toch nieuwsgierig even ingelogd. Leuke reacties, mooi ook om de verhalen van Lilian en Ciska te lezen. Kan ik weer verder mee. En Ini, wat woon je mooi! Ik ben dol op water en dat ligt zomaar bij je om de hoek!

Tot horens,

Gr Nen

Ini wo sep 22, 2010 5:02 pm

Hoi Lilian,

Leuk om je dag met je door te nemen. Ik had erom gevraagd. Het klinkt heel evenwichtig en tevreden zo jij leeft, maar ik heb dat nooit zo gekund zonder erg depressief te worden (in herinnering die akelig lange winters dat ik alleen thuiszat met de kinderen), en helaas hoor! Het is dus echt een kwestie van de genen of het makkelijk is om met be om te gaan of niet.

Kleine kanttekening. Je hebt het over het vastklampen aan doelen, maar dat is niet wat ik bedoel: ik heb het over pure, wezenlijke behoeften waar je niet onderuit kunt. Ik geloof niet dat ze je bij longrevalidatie leren hoe je daarmee dan om kunt gaan, wat je ervoor in de plaats zou kunnen stellen dat je je toch goed voelt.

Groetjes sunny

,
Ini

Ini wo sep 22, 2010 5:36 pm

Cisca schreef:
Tijdens de revalidatie, waar ik nog individueel bezig ben, heb ik gemerkt dat het belangrijk is om dingen te accepteren. En dan om te accepteren dat rust en actie in balans horen te zijn. Jouw eigen individuele balans. Misschien houdt dat nu in leven als iemand die 30 jaar ouder is, misschien is dat over een paar dagen/weken/maanden/jaren weer anders. Per dag nagaan hoeveel energie je hebt, en daar weer op afstemmen wat je gaat doen. De dingen die belangrijk zijn als 1e, en daarna de rest. Ook is van belang om te weten dat de energie per dag kan verschillen. Na ziekte bouw je weer opnieuw op, met het verschil dat de opbouw sneller gaat omdat je lichaam activiteiten herkent. Bij moe worden of vermoeid raken pauze nemen als je de mogelijkheid hebt, of op een lager nivo qua intensiteit verder gaan. Valkuilen herkennen is lastig, maar wel de moeite waard. En als je ze weet, heb je de mogelijkheid om er iets aan te doen. Zoals iemand precies opmerkte eerst herkennen voordat je ermee aan de slag kunt gaan.

Ik vind dit fantastisch, vandaar de quote, en ik denk dat wij altijd zo bewust met onszelf om zouden moeten gaan om lang en gezond te kunnen leven. Eigenlijk begin ik het al aardig te leren. Natuurlijk heb je veel minder energie als je pas ziek bent geweest, maar ik denk toch dat het dan het juiste moment is om er eens bij stil te staan en te gaan leren hoe je lichaam behandeld wil worden Smile

. Normaal kom je er immers niet zo snel toe, en draaf je maar door. Dat arme lichaam moet dan doen wat jij in je hoofd hebt. Maar je lichaam is je instrument, dus moet je er ook goed voor zorgen, wil je erop kunnen blijven spelen. Ik vind het een mooi leerproces eigenlijk, en ik heb op het moment zoiets van: nu ja, ik ben moe door die stress, maar als ik NU luister naar mezelf, dan heb ik veel meer kans dat ik over een tijdje weer in balans ben en weer veel meer kan ondernemen. In die staat verkeer ik nu echt, als lukt het me nog niet aldoor, omdat ik soms mijn vermoeidheid nog te laat opmerk (vooral als ik op mijn pc aan het rammelen ben Wink

). Mindfull zijn, betekent echter: opgelet en rust nemen en eten is intens eten, en niet alweer met je hoofd bij je tekst zitten, dan proef ik mijn eten tenminste en dat is veel lekkerder Smile

. Ben jij al zo ver dat je je vermoeidheid voelt? Ik vind dat je er ook wel een afspraakje mee kunt maken: nog net even toch maar dit erbij doen en dan stoppen. Ik denk niet dat dat over het gehaal wat uitmaakt en het is toch bevredigender dan alles meteen uit je handen laten vallen. Ook op straat is het niet zo handig als je meteen moet gaan zitten als je vermoeid raakt, want dat wordt zitten op een stoepje met als gevolg dat je wel heel erg raar wordt aangestaard of misschien wel opgepakt wegens straatzwerverij: je weet maar nooit. Ik maak er maar humor van, dat helpt.

Cisca schreef:
Het is en blijft voor mij lastig om te accepteren dat ik niet meer de hele dag "stuiter" zoals ik jarenlang heb gedaan.... De theorie erachter vindt ik heel interessant en kan ik zo vertellen....maar om het zelf te doen..............zoooooooooooooooooooo lastig!!!!

Tja, voor iemand die al jaren anderen heeft verteld hoe het moet, moet ik nu opmerken dat ik er zelf verbazingwekkend slecht in ben om het toe te passen.

Cisca schreef:
Iemand zei tegen mij dat het makkelijker is om met de golven mee te deinen dan er tegenin te zwemmen. Meedeinen kost minder energie en is makkelijker. Klopt absoluut.

Dat vind ik zo mooi opgemerkt en zo ontzettend waar! Dat helpt me enorm en ik zie het als een uitdaging om de dingen in het vervolg zo op te pakken. Maak er je uitdaging van om de handschoen op te nemen t.b.v. het er goed afbrengen Smile

. Ik mag dat zeggen, want 'hear, hear'. Wink

.

Cisca schreef:
Op dit moment ben ik echter veelal aan het schoppen tegen van alles; dat ik rust moet inplannen, dat ik niet meer alles kan doen. dat ik mezelf niet meer ken, dat ik nog steeds niet weer werk. ga zo maar door.

Dat je jezelf zo niet kent, daar kan ik over meepraten. Maar toch zal het over een tijdje beter met je gaan, en zul je weer meer op jezelf gaan lijken, als je jezelf maar niet zo tegenwerkt, zodat je helemaal niet opknapt. Je zult helaas niet meer de oude worden, zoals jij dat gewend bent, maar dat is toch ozo leeftijd gebonden Cisca. Tenminste v.w.b. energie!

Cisca schreef:
Op sommige momenten ben ik blij dat er in ieder geval weer verandering in goede zin is. En dat ik mijn ervaringen met deze ziekte en alles eromheen meeneem naar het werk. Dat ik nu een completer persoon ben. Dat dit op mijn pad is gekomen omdat ik hét kennelijk aankan....

Je zult absoluut een completer persoon zijn, en dat is toch ook iets om je aan vast te houden. Dat is een heel mooi iets. Iedereen maakt in z'n leven veranderingsprocessen door, als het goed is, om completer uit de bus te komen. Dat heeft niet alleen met ziekte te maken.

Je kaart je antidepressievagebruik aan. Merk je dat het wat helpt?

Cisca schreef:
Mindfulness ben ik mee bezig. Boeit me erg. Ook het denken van anderen, de gedachten van anderen en de processen die dan volgen vind ik interessant. En van daaruit de acceptatie van dit alles, accepteren dat iets is zoals het is. Zoals Lilian doet. Dat heb ik jarenlang gedaan, was mijn levensmotto............ Sinds ik be heb is dat stuk verandert, en zo lastig weer op te pakken. Vaak haalde ik bij tegenslag mijn schouders op: nou en....
Kan het niet oppakken. Terwijl het inderdaad een stuk rust geeft innerlijk.

Aanvaarden zo je nu bent, geeft innerlijke rust, maar daarbij zul je toch ook naar de toekomst uitzien, naar de dagen van beter en beter en beter en de plannen voor wat je nog allemaal kunt gaan doen. Je zit met deze ziekte toch nooit zo in de vernieling dat er niets meer haalbaar is?! Ik zit op het moment op dit punt. Maar ik kan niet zijn zoals Lilian, ik heb andere behoeften. Ale je goede therapie zou krijgen, bijvoorbeeld de Acception, Committment, Therapy (ACT), dan word er niet alleen aan het aanvaarden van je situatie gewerkt, nee, vooral de nadruk op de toekomst wordt gelegd, zodat je weet waarvoor je gaan wilt, of beter bewust wordt van wat je er in je werk van meeneemt. Dit is een behoorlijke nieuwe therapievorm, waar ik zelf veel in zie in dit soort situaties. Ik vind Mindfulness alleen, eigenlijk slechts een soort bewustwording zonder toekomstperspectief. Je word je bewust van je symptomen, van je denkwijze, maar het blijft daarin steken, ofwel je doet er eigenlijk niets mee. Het lijkt wel of jij er zelfs niet mee ophoudt jezelf te plagen, al zie je nog zo goed wat je denkt: je leert niet om dat te stoppen en je beter te voelen door je op iets anders te richten, zo lijkt het mij nu.

Graag hoor ik jouw ervaring over dit laatste. Ik ben erg geïnteresseerd in jou, maar ook in de verschillende therapieën die in omloop zijn en dan met name de werking ervan.

Ik moet helaas constateren dat ik toch weer over de schreef ben gegaan, wat mij hartkloppingen bezorgd naast de vermoeidheid. Het was te veel van 'toch nog even...'. Smile

Maar ik voel me wel voldaan eigenlijk.. ook weer zoiets zeg!

Lieve groet,
Ini

PS Ik zit wat oude foto's van mezelf te bekijken en ik zie hoe ik in een paar jaar veranderd ben, verouderd, maar ik heb er wat voor teruggekregen. Veranderen is ook durven loslaten, en openstaan voor het nieuwe. Dat te aanvaarden en er ook nieuwsgierig naar te zijn, komt je hele leven door van pas.

Ini wo sep 22, 2010 6:09 pm

Wat wil je nog en wat kun je nog? - Pagina 2 Dscf2810

Wat wil je nog en wat kun je nog? - Pagina 2 De_sma10

Wat wil je nog en wat kun je nog? - Pagina 2 Dscf4910

Water voor Nen, en voor iedereen die behoefe heeft aan rust Smile

Genoeg water zo Nen? De laatste foto is het haventje waarop ik vanuit het huis kijk. De rest zie ik als ik onder de kastanjes zit.

Groetjes,
Ini

Josephina forumbeheer wo sep 22, 2010 8:18 pm

Hoi Ini.

Mooie fotos hoor Ini.Ook erg rustgevend.

Groetjes Josephina.
sunny

Gast wo sep 22, 2010 8:50 pm

Wauw, het is nog veel mooier dan ik al dacht! Wat woon jij mooi, hoezo geen natuur? Nou, idd. hier onder de kastanjes zitten is bepaald geen straf. Ik wist niet dat Dordrecht zo mooi is!
Ook je reactie op het verhaal van Lilian en Ciska weer met veel interesse gelezen, dank!
Gr. Nen

Ini do sep 23, 2010 9:32 am

Hoi mensen voor wie dit topic nog niet verveelt.

Ik schreef zo juist in een ander forum over doelen in ons leven het onderstaande.

"The purpose of life is not to be happy, but to matter, to be productive, to be useful, to have it make soms difference that you have lived at all". (Leo Rosten)

Ik heb de behoefte om deze tekst hier nog een keer neer te zetten, zodat we weten waar dit topic over gaat. Ik doe dit, omdat ik zelf zo vaak hopeloos in de war raak van zo'n uitspraak, alsof ik onmiddellijk op zoek moet naar een groot doel, waarmee ik de mensheid dien. Als ik er echter een deeltje uitlicht, zoals 'to have it make some difference that you have lived at all", dan kan zo'n doel heel dichtbij liggen. Zo kan ik kan me heel tevreden voelen over mezelf als ik aan het eind van de dag kan vaststellen dat ik bijvoorbeeld voor mezelf (door op te letten en te groeien) en de buurvrouw (omdat ze ziek was en boodschappen nodig had) en dit forum (omdat er iemand een urgente vraag had) en het kleine, huilende meisje (tegen wie ik glimlachte), en dat ik biologische groente heb gekocht, iets heb bij gedragen aan het grote geheel. Je hoeft niet een groot doel te hebben, maar een aantal persoonlijke waarden waarlangs je leeft op je pad. Zoiets. Natuurlijk kun je jezelf ook een aantal doelen stellen op dit pad, zoals ik me graag verder ontwikkel in fotografie (iets wat ik graag doe) en me verder verdiepen in biologisch eten. Smile

Er moet natuurlijk wel sprake zijn van voortgang op je pad, al sta je soms even stil voor het uitzicht.

Eigenlijk is mijn echte doel dat ik mezelf steeds tevreden moet zien te houden over mijn dagbesteding .

Gast do sep 23, 2010 11:37 am

Grappig, ik las juist laatst dat het enige doel van het leven gelukkig zijn is. Daarmee help je jezelf en anderen 't meest. Dan draag je bij aan het vreugdeniveau van de mensheid en verminder je zelfs indirect het leed van anderen. Doen wat je vreugde geeft. Van daaruit kun je vreugde voelen en geven op een manier die bevorderlijk is voor het welzijn van jezelf, je medemens en het leven in het algemeen. Het is niet belangrijk of je belangrijk bent. Het is niet belangrijk of het nuttig is wat je doet.
Zo, weer wat filosofie!

Gr. Nen

Hennie Wouters do sep 23, 2010 3:02 pm

Hallo Ini,

Allereerst mijn excuses voor het weinig reageren. Ik volg jullie wel, ik lees alle berichtjes, maar reageren doe ik niet altijd.
Mijn zoon is ernstig ziek, dus mijn hoofd staat er niet altijd naar. Het gaat overigens al wat beter met hem.

Ik had al een keer een heel verslag gestuurd maar ik kan het nergens terugvinden dus er is iets verkeerd gegaan denk ik.

Daarom nog maar een keer het antwoord op je vraag Ini. Ik werk inderdaad nog in de speelgoedwinkel. Met veel plezier, ik doe het werk heel graag en heb heel leuke collega’s. Het enige probleem is dat mijn bazen niet zo vriendelijk zijn als ik ziek ben. Het is wel raar, ik heb namelijk een collega die veel meer ziek is als mij, maar daar zeggen ze niets van. Zij is niet chronisch ziek dus niet zo belangrijk, ze zijn alleen maar bang dat ik veel geld ga kosten als ik afgekeurd zou worden, ze moeten me dan nog twee jaar uitbetalen. En ze zeggen dat het mijn schuld is dat ze veel premie moeten betalen aan de verzekering, maarja ben vorig jaar maar 1 keer ziek geweest. Ik ga me daar niet meer druk over maken, heb het van me af gezet, allemaal verspilde energie, ik kan die wel beter gebruiken.

En wat ik nog wil en wat ik nog kan. Nou nog heel veel, ik zeg dit zo omdat ik kijk naar wat ik nog wel kan, en niet naar de dingen die ik niet meer kan.
Oke het is minder leuk dat ik geen carnaval meer kan vieren, en niet meer met de zittingen (tonpraote) mee kan doen. Maar er zijn nog zoveel dingen die ik wel kan.
Ik kan namelijk weer met de hond wandelen, ik heb enkele jaren geen hond meer gehad omdat ik hem niet uit kon laten. Maar sinds anderhalf jaar heb ik weer een golden retriever, heerlijk. Ik ga twee keer per dag met hem weg, echt fijn.Ik kan ook weer een dagje met mijn dochters winkelen, dat heb ik ook al heel lang niet meer gedaan omdat dit niet mogelijk was.

Plannen op lange termijn gaat ook niet meer goed, als ze me iets vragen waar ik echt voor nodig ben, b.v. toneel of zo. Dat doe ik niet meer,want ik kan niet zeggen of ik over 3 maanden beschikbaar ben. Een infectie kan je altijd verrassen. Lange wandelingen maken kan ook niet meer, ik moet er altijd opletten dat ik niet te vermoeid raak, want dan krijg ik een infectie, het is gewoon gedoseerd leven.

Maar er zijn nog zoveel leuke dingen in het leven. Als ik nu van de natuur wil genieten gaan we met paard en wagen weg. Die hebben we sinds kort.

Mijn oma is mijn grote voorbeeld, ze was ernstig ziek en altijd vrolijk. Ze zei, als ik ga zitten zeuren, wordt ik een vervelend mens en jaag ik iedereen weg. Dan wordt ik eenzaam.
Als je het positieve wil zien, is je eigen leven prettig en dat van je omgeving ook.

Ik heb natuurlijk makkelijk praten, want ik ben een heel stuk opgeknapt, en jullie zijn veel zieker. Maar ik hoop dat wat er ook gebeurd, ik dit vast kan houden.

Groetjes Hennie

Gesponsorde inhoud