Omgaan met vermoeidheid

Hoi Josephina,

Ik lees dit bericht na mijn pm. Helaas niet zo'n beste nacht voor jou. Hopelijk valt het vandaag verder allemaal weer mee, en haal je vannacht je schade weer in. Maar het zal wel even schrikken en slikken voor je zijn geweest. Misschien dat nu alles juist goed aan het loskomen is? Ik herinner mij van Morsje tenminste ook wel dergelijke berichten en dan ging het later weer goed.

Liefs, en sterkte,
Ini

Hoi........

Het gaat nu wel weer beter.Ik heb lekker van het zonnetje genoten en wat andere medicijnen genomen.Ik hoop dat het vanacht ook beter gaat.Wel bedankt voor jullie medeleven.

Groetjes en liefs Josephina.

Maar weer eens even een reactie! Wat is het hier stil, gaat het wel goed met iedereen? Ik schrijf niet voor niets in het topic vermoedheid. Ondanks alle mist gaat het met mijn luchtwegen goed, wel vaak keelpijn en verkouden en een beetje voller op mijn longen, maar het haalt het niet bij hoe het jaren was. Hoest nog steeds weinig en gebruik de flutter nauwelijks, een paar weken terug weer effe een tijdje wel, maar dan is het daarna ook weer goed, dit alles nog steeds zonder AB! Toch blijf ik me verbazen over mijn vermoeidheid, niet normaal! Ben intussen begonnen met werken, al zo'n week of drie en 2x2 uur. Erg leuk, nog geheel op vrijwillige basis, maar een leuk verpleegkundig kantoorklusje, echt mijn voormalige werkzaamheden. Word er ook erg blij van. Maar ben zooooooooo moe......................snap er echt niks van!!!! Even klagen, ik hoop dat het een kwestie van wennen is , maar vrees toch dat ik het blijvend met zo weinig energie moet doen en dat maakt toch wel dat ik ervan schrik, alle positieve ontwikkelingen ten spijt. Tel ondertussen ook goed mijn zegeningen en die zijn er gelukkig in overvloed, maar had toch gehoopt dat ik na zo'n lange tijd zonder grote infecties inmiddels wat fiitter zou zijn en wat meer belastbaar! Weer een confronatie met de grens!

Hartelijke groet aan jullie allemaal en het beste,

Nen

Hoi Nen.

Vervelend voor je dat je zo snel moe bent.Misschien zou het handig voor je zijn weer eens je doelen te bekijken.Zodat je niet te veel wilt rustig aan opbouwen is mijn motto.Als ik van die dagen heb dat ik tegen mij zelf aan loop neem ik vaak genoegen met wat ik wel kan en acepteren het dan ook maar want ik weet als ik over de grens ga ik het dubbel en dwars in mijn lijf voel.Daar om neem ik opties ook op de sport school doe ik het dan wat rustiger aan.Nen je hebt natuurlijk niet alleen je vrijwillgers werk je hebt ook een gezin die op jou draait dat vraagt ook veel energie je huishouding gaat toch ook niet zomaar!!!!!!!Ik hoop dat ik niet te streng over kom geniet nu maar van wat je wel kunt meid.

Lieve groetjes Josephina.

Hallo Nen,

Wat jammer dat het werken zoveel energie kost.
Aan de andere kant ook heel herkenbaar!
Het lichaam vindt het toch lastig om het werken/werkzaamheden weer op te pakken.
Er komen veel meer prikkels bij kijken dan alleen maar het werken, ook praten met veel mensen, zeker in de zorg.. Dat maakt dat het zo vermoeiend is. Het is een gewenningsproces. Gun jezelf de tijd hiervoor en leg je geen druk op.
In mijn proces merk ik ook dat het steeds moeite kost en gewenning bij elke stap erbij, elk uur meer werken. Of op een dag dat ik met veel mensen praat. Uiteraard speelt mee hoeveel je thuis doet en vooral ook hoe goed je nachtrust is en of je iets onder de leden hebt. Na elk uur erbij neem ik zeker één week extra om te wennen, dus zeker 2 weken op hetzelfde nivo. Was ook een tip vanuit revalidatie; zo heb je kans dat de 2e week relaxter is en dat je energie over houdt en je zo de week erna met goede moed naar het werk gaat. Als het me op het werk teveel is, ga ik in de pauze naar buiten of ik hou een extra lange pitsstop op het toilet (met het licht uit, echt prikkelvrij)! Heb gemerkt dat dat echt helpt!
En verder goede verdeling actie-rust....voor zover mogelijk.

Hoop dat je hier iets aan hebt,

groetjes Cisca.

Hoi Ciska,
Dank voor je reactie. Heel bemoedigend en met je tips kan ik zeker wat! Het heeft bij mij ook zeker met wat ik thuis doe te maken, ben nu toch twee ochtenden van effe over acht tot half een weg, dus je mist twee dagdelen. Had mij net aangewend al mijn hiishoudelijk werk over de week te verdelen, en omdat ik daarnaast nog geregeld voor mijn kids op pad moet, is het vooral thuis wat drukker! Heb nu ook afgelopen dinsdag weer een verkoudheid opgepikt, je komt toch met meer mensen in aanraking. Probeer m'n rust thuis te pakken, m'n jongste zoon is ziek en slaapt nu nog, dus moeders zit nog op bed, heerlijk, alhoewel ik er nu uit ga haha, toch dik twee uur later dan normaal!
Groetjes en nogmaals dank en jij ook suc6 met je reintegratie!
Nen

Hallo Nen,

Om te beginnen werk je te veel achter elkaar nu en bovendien is het onregelmatig verdeeld over de week. Dat zal wel niet anders kunnen met vrijwilligerswerk. Mijn reïntegratietraject zag er in 2000 als volgt uit. Per dag 1,5 uurtje werken (waarbij inbegrepen een half uurtje koffie en bijkletsen), verdeeld over 4 dagen, en dat een maand volhouden, waarna uitbreiding zou komen. Verder kan ik je niks vertellen, want voor ik aan de uitbreiding toe was, was ik weer terug bij af. Maar toen wist ik/men nog niet dat ik naast de schildklierziekte ook BE had, anders was het misschien wel gelukt. De bedoeling was dat ik uiteidenlijk 4 halve dagen zou gaan werken (voor de rest van de tijd was ik afgekeurd.). Op het moment kan ik 1,5 uur achter elkaar fysiek iets doen. Maar ja, ik ben dan ook al een dagje ouder dan jij.

Ik weet niet of jij het anders kunt verdelen, maar in elk geval kun je er rekening mee houden en op zo'n werkdag verder helemaal niets anders meer doen. Maar dan ook helemaal niets hè! Laat iemand ook voor je koken aen afwassen, ls je dat lukt. Dat is een enorme ontlastig. Verder kun je inderdaad het beste je werk in je huis ook over meerdere dagen verdelen, waarbij je rekening houdt met een paar uur belastbaarheid achter elkaar (maar dat is aan jezelf om te bepalen). Stop in elk geval al vóórdat je moe wordt !! Verder heb jij nog genoeg te doen met je jongens: dus ook in calculeren. Wat mij betreft zou het huishouden dan een zooitje mogen worden, wat verkieslijker is dan dat jij weer ziek zou worden. Het zou fijn zijn als je hulp erbij zou kunnen krijgen. Ik dat een keer per maand om de boel even goed onder handen te nemen, dus vooral de extra taken (buiten de routineklussen als stoffen en stofzuigen en de bedden fris houden) die door de regel blijven liggen. Mijn ziektekostenverzekering betaalt ook hulp bij de grote schoonmaak, voor 6 uur en dat is voor iedereen. Mijn man kook overigens al vele jaren en doet ook de boodschappen daarvoor: een enorme ontlastig wat mij betreft.

Sterkte, en maak er iets moois van!

Lieve groetjes,
Ini

Hoi Nen,

Verdelen is inderdaad het sleutelwoord, maar soms heb je niet altijd de keuze. Ik merk ook steeds vaker de beperking van mijn energie, afgelopen zondag tijdens de verjaardag van mijn moeder bijvoorbeeld. Ik was alleen maar wat in gesprek met iemand die ik allang niet had gezien, en voelde de energie wegvloeien. Op een gegeven moment kwam Luuk langslopen en vroeg op ik het heet had, ik had nl knalrode wangen van de inspanning. Gek toch eigenlijk dat praten soms al teveel energie kost, maar ik merk het wel steeds vaker dat het wel zo is.
Normaal merk ik mijn beperkingen niet zo, omdat ik niet werk en de werkzaamheden thuis heel goed kan verdelen. Als er maar geen extra taken bij komen kijken gaat het best goed, maar ik merk wel dat ik steeds meer tegen die extra taken op zie en ze dan maar achterwege laat. Sorry voor voor de vieze ramen.... maar dat neem ik graag voor lief en dat was vroeger ondenkbaar!!! Keuzes maken.....

Groetjes Lilian

Hoi Lilian,

Dat van die knalrode wangen herken ik zeker, als ik weer blosjes krijg weet ik dat ik tegen/over de grens aanloop. Na alles wat je voor je moeder gedaan hebt om het feest te organiseren verbaasd mij je verhaal niet, maar ik snap tevens maar al te goed hoe naar en lastig het voor je is!!! Van een ander lijk je het makkelijker te accepteren dan van jezelf haha, van jou ben ik oprecht verbaasd dat je dat dan toch maar gered hebt en eraan durfde te beginnen. Afgelopen weekend hadden wij de reunie van de vakantieweek van de Ned. Hartstichting, zo'n bijzonder fijne ploeg mensen. Onze zoon kan volgend jaar ivm. zijn leeftijd niet meer mee, gaat als het goed is zelfstandig naar een andere week totdat hij zelf als vrijwiliger daar weer heen kan gaan, vanaf z'n achttiende, zijn caste voornemen haha! Dus ik kan ook niet meer mee. Nu vroegen ze of ik mee wilde als vrijwilliger, dt had mij echt zo super geleken, nogmaals het is elke keer zo'n bijzondere week en zo'n fijne ploeg mensen om mee op te trekken. Maar ik kan het hoe graag ik ook wil niet waarmaken, pijnlijk! Jongvolwassen hartpatienten met zelf ook een energiebeperking doen het maar wel. Maar goed, ook hierin moet ik bij mezelf blijven en ik weet uit ervaring dat ik dan toch ga teleurstellen, ik kan het er gewoon nog niet bijhebben/doen. Eerst de focus op mijn gezin en reintegratie. En voor wat betreft mijn huis, voorheen was ik zo netjes, heb ik mij al lang bij neergelegd! Hou het opgeruimd en wat echt belangrijk is schoon, de toiletten en het aanrecht enz. Verder maak ik me er meestal niet al te druk om, soms als ik echt te weinig kan doen vliegt het me weleens aan. Het is nl. toch handig als iedereen uit het gezin z'n kleding uit de kast kan pakken, schoon en netjes gestreken, maar er ligt tegenwoordig altijd een stapeltje strijkgoed op me te wachten, soms wat meer, soms bijna alles aan de kant . Voorheen toen ik nog werkte had ik altijd een hulp, tussen de 5 en 7 uur per week, dat zit er gewoon niet meer in. Mijn man helpt mij met de grote weekboodschappen, dat doen we samen, ook omdat ik niet mag tillen. En hij ruimt de vaatwasser in en uit na het eten en doet de handafwas en als ik een slechte week heb trekt hij de stofzuiger door het huis op zaterdag, en veegt buitenom, de rest moet ik toch echt zelf doen. Dus Ini hoe lief ook jouw voorstel ook is, het is voor ons geen haalbare kaart. Hij moppert nu al wel eens, ik zeg dan dat het raar is dat hij verwacht dat ik voor mijn werk 100% ben afgekeurd en thuis voor 100% aan de bak kan van hem. Maar dat had hij echt het liefst. Ach, zo kent elk huwelijk z'n eigen strijd! Hij heeft een hele drukke baan en doet op zijn manier ook z'n best.
En dan over de te lane ochtenden: Ik werk op zich maar twee uur, maar wij vervoeren onze zoon dit jaar zelf, vanwege een fusie stopte het schoolvervoer. Dus vandaar de tijd die het mij alsnog kost, van De Rijp naar een dorp verderop m'n zoon op school afzetten en dan door naar mijn werk, ben in totaal bijna een uur verder voor ik er ben. Zodoende. Maar de bedrijfsarts zei wel voorzichtig aan te doen en dat neem ik serieus, dus wil stipter om 11.00 uur gaan stoppen, we begonnen met koffie en een praatje hier en daar en dat rekende ik niet als werktijd, calvinistisch als ik ben Maar het kan dus ook anders las ik bij jouw bericht, Ini, dank je wel voor je tips!

Morgen ga ik weer aan de slag, rommel nu rustig aan wat in het huis, ook hier geldt "Wait and See' en "Count your blessings". Dat lukt gelukkig zoals gezegd goed, dus ondanks alles blijft mijn stemming goed. Ik heb nu ook ACT en ben net als Lilian met observaties in de weer. Zoals met de vakantie week mezelf en andere mensen teleurstellen door de grens waar je mee te maken hebt, valt mij op dat ik sterk geneigd ben door middel van verkeerde denkpatronen mij dan ook minderwaardig te gaan voelen ("zelfs hartpatienten kunnen het wel, wat ben ik toch een slappeling!"). Terwijl je echte waarde als mens niet minder wordt doordat je iets niet kan. Dat moet ik mezelf dan wel heel bewust voorhouden, maar dat lukt dan toch redelijk, dat is fijn en een grote verbetering.

Jullie bedankt voor je reacties en wordt vervolgd haha!


LIefs! Nen

Goeiemiddag,

ik ben even uit de lucht geweest, maar vanmiddag had ik weer tijd om het forum te bezoeken.
En lees ik het verhaal van Nen over de vermoeidheid.
Zo herkenbaar. De plotselinge vermoeidheid vind ik vreselijk. Ben dan ook niet meer in staat om maar iets te doen.
Al happend naar lucht laat ik me vallen op de stoel en probeer tot rust te komen.
Het huishouden loopt dan ook behoorlijk achter, ondanks de hulp van mijn man.
Alles doe ik in etappes. Maar te vaak ga ook ik over mijn grens heen.
Naast de BE is er ook bij mij sprake van een onwillige schildklier, die me opbreekt.
Al met al is het voortdurend oppassen.
Maar de tips van Ciska zijn erg handig. Zo zie je maar dat simpel ogende oplossingen voor onze vermoeidheid grote effecten kunnen hebben.
Maar dames het blijft een strijd die, denk ik met name vrouwen, ondanks verwoede pogingen nooit zullen winnen.
Het zit in de aard van het beestje, denk ik.
Mijn kinderen ontzien me voor wat betreft het oppassen op hun 3 kindjes.
Ik heb het snel benauwd en hoest, ondanks het huffen en houdingsdrainage etc, ontzettend veel.
Vannacht bv ben ik om half 5 uit mijn bed gegaan omdat ik bleef hoesten.
Maar nu is het voor mij weekend en kan ik weer alles op mijn eigen tempo doen.
Als jullie dat ook doen wordt het vast een fijn weekeinde.
Ik wens jullie dan ook een goede Sint Nikolaas als jullie dit vieren.
Ik ga vanavond de Goed Heiligman helpen met de inkopen.
En dat is ook leuk.

Lieve groeten,
Toos

Ha Toos,

Zo herkenbaar die klachten en ook zo moeilijk om je grenzen elke keer weer te moeten bijstellen, ik heb bij de revalidatie geleerd om allles in etappes te doen maar weet inmiddels wel dat dit niet altijd werkt.
Ik wens je veel plezier met het inkopen al bedenk ik dat je dit nu al hebt gedaan dan zeker een fijne Sinterklaasviering.

Groetjes,
Corrie

Bedankt Corrie,

Gisteren hebben we de Sinterklaasviering gehad met de (klein)kinderen, en vandaag neem ik een rustdag.
Geen bezoekjes o.d. maar rustig aan doen.
Morgen moet ik voor onderzoeken aan de schildklier naar het ziekenhuis en daarvoor wil ik wel zoveel mogelijk energie hebben,
niet zoals de laatste keer, toen was ik buiten adem, had hoge koorts en was goed beroerd.
Dat gebeurt me niet meer.
Fijne zondag verder, en als je nog Sinterklaas gaat vieren, heel veel plezier. Dat geld voor iedereen uiteraard.

Groeten, Toos

Hoi Toos,

Het lastigste van vermoeidheid vind ik nog dat je het niet aan voelt komen: het is er ineens en je krijgt jezelf geen stap meer vooruit. Ik weet meestal wel hoeveel tijd ik kan besteden aan fysieke inspanning, maar niet op het uur af, dus kan ik me ook lelijk vergissen.

Je bent dus nog niet rond met je onderzoeken v.w.b. de schildklier? Zou je me daar wat meer over willen vertellen? Het is hier de plek weliswaar niet voor, want het is immers geen BE. Maar als jij het ook wilt, kun je een topic voor jezelf aanmaken onder "Deel je verhaal met anderen". Ik heb zelf al sinds 1995 een te trage schildklier. Tenminste, toen is dat gediagnostiseerd, maar daar is wel wat aan vooraf gegaan. Het lijkt wel haast op het verhaal over BE, zo lang kan ook deze ziekte duren voor ze doorhebben wat jij mankeert. Dat heb ik uit mijn vorige forum, eentje voor schildklierpatiënten. Ja, ik forum zo wat af . Trouwens, vanwege die schildklier kun je heel erg vermoeid zijn, dus misschien speelt dat mee bij jou.

Succes morgen en vergeet vooral niets van wat je wilde vertellen en vragen, dus mee?

Groetjes,
Ini