Een ander uiterlijk door de prednison

Nog iets wat ik best moeilijk vind om te aanvaarden.
Eergisteren kwam ik een oud collega tegen en zij schrok zichtbaar van mijn uiterlijk. Ik merkte de laatste tijd al wel dat mensen mij zonder groeten voorbij liepen en pas in tweede instantie mij herkenden...Maar nu krijg ik ook steeds vaker de reactie dat mensen goed aan mij kunnen zien dat ik met prednison ben behandeld. Ik ben dan ook heel zwaar geworden en heb een bolle toet en dikke buik. Nooit gehad, ik was altijd een zgn. 'peer' . Rare rode koontjes. Woog 10 jaar geleden nog 57 kg en ben via 63-65 de laatste jaren sinds ik ziek ben opgeklommen naar 72 en nu sinds een half jaar dus naar 85 kg. Ik had natuurlijk ook 3 medicijnen die een gewichtstoename kunnen verklaren (betablokker, antidepressivum en prednison). En door de periode's na mijn operaties waarin ik niet veel mocht ging het extra hard.
Ik probeer door een gezond dieet fitter te worden en beperk iom. een dietiste sinds maart mijn calorieinname, maar het afvallen gaat heel langzaam. Óndanks het bewegen wat ik ernaast doe. Ik weeg nu rond de 80 kg. Is ook echt een te hoog BMI bij mijn lengte van 170 cm.
Wie herkent dit en wat heeft geholpen?

Gr. Nen

Hallo Nen,

Wie herkent dit. Nou... wel van een te trage schildklier. Ik heb in de tijd dat men daar nog niet achter was, 75 kg gewogen, bij een lengte van 165, terwijl ik dun gebouwd ben en mijn hele leven rond de 50 kg zat. Ik dacht in eerste instantie dat ik aangekomen was door de overgang, dat het erbij hoorde. Dus ik heb het aanvaard en mijn kleding erop aangepast. De gewichtstoename ging in het begin langzaam en ik vond het eigenlijk wel fijn dat ik niet meer zo'n magere spriet was. Maar op het laatst was er in een jaar 10 kg bijgekomen, en dan begin je je af te vragen wanneer het ophoudt. Afijn, tegen die tijd ontdekte ik zelf wat er met mij aan de hand was (alweer zoiets: ik zelf, en niet de dokter, maar hiermee treedt ik buiten de lijn van dit verhaal). Toen kreeg ik aanvullend schildklierhormoon, maar dat geeft bepaald niet de garantie dat je afvalt (iemand met een trage schildklier is z'n hele verder leven dik). Dat gebeurde dan ook in de eerste jaren niet en ik moet zeggen dat ik dit toch aardig aanvaard heb, en ik heb nooit gemerkt dat anderen het vreemd vonden. Ik kleede me leuk (voor mijn eigen idee dan), zodat vooral mijn dikke maag en buik niet zo opvielen, en ik zat eigenlijk na de toediening van het hormoon best wel lekker in mijn vel. Ik had leuk werk, waar ik me op kon concentreren, waar ik helemaal in op kon gaan, dus afleiding genoeg. Als ik foto's van me zelf terug zie vanuit die tijd, dan valt het me op hoe goed het me eigenlijk ging. Al met al was ik niet met mezelf bezig zullen we maar zeggen, en dat kwam omdat ik iets interessant om handen had, dat bij mijn aard paste, en met allerlei mensen om me heen. En dat is dus nu precies wat ik zo mis.

Al met al zou ik richting jou willen advieseren om niet te veel te denken over wat andere mensen van je vinden. Ik begrijp je wel hoor, want ik heb op het moment hetzelfde aan de hand, maar dan omgekeerd: wat ben je mager geworden! Ik vind het niet leuk, en het ziet er eigenlijk ook niet uit, maar ik wil me daar niets van aantrekken omdat ik dan helemaal geen leven meer heb. Tegen mij werd in mijn dikke periode juist gezegd: wat zie jij er goed uit, omdat ik eerder altijd zo'n smal bekkie had. Verder zou je er beter aan doen om jezelf maar niet al te veel met gedachten erover te plagen: een mens is vaak z'n eigen plaag en daarmee maak je alles erger voor je zalf dan het in feite is Nen.

Hoe kom je er vanaf... daar moest ik eigenlijk een beetje om smilen. Na een paar jaar bleek nl. dat het schildklierhormoon niet voldoende garantie biedt om je energielevel op peil te houden. Ik kreeg door onze verhuizing met veranderde reistijd te maken, en het mede daardoor zal het zijn gekomen dat ik op mijn werd rond een uur of 2 niet meer verder kon. Ik dacht daarop dat ik burnout was en ik kaartte dit aan bij de bedrijfsarts. Daarop is het hele circus aan het rollen gegaan. Op het laatst zat ik bij een psychiater die maar liefst 2 rapporten over me heeft geschreven. Hij moest dat voor een tweede keer doen omdat het eerste niets opleverde, het tweede trouwens ook niet. Die psychiater was zo 'slim' dat hij zonder mijn bloed te laten controleren, zomaar adviseerde om mijn schilklierhormoon te verhogen: dan zou ik wel weer opknappen. Maar dat werd afknappen hoor! Daardoor vlogen de kilo's er vanaf, want het werd te veel hormoon... Maar wist ik veel, ik nam nog maar meer van dat spulletje omdat ik meende dat ik me er uiteindelijk beter door zou gaan voelen. Daarbij kwam de stress van het hele UWV-gebeuren, en tel uit je winst, of liever mijn verlies aan kilo's. Uiteindelijk heb ik mezelf uit de stress gered door alvast mijn kleine pre pensioen op te nemen. Ik was toen 55 jaar en ik woog door het hele gedoe 55 kg! Dat is voor jou dus bepaald niet de manier om er vanaf te komen . Tjeez slikt veel prednison, ik denk dat zij je wijzer kan maken dan ik hierover. Je bent toch ook aan het afkicken van de antidepressieva? Als je geen prednison meer slikt en geen ad, dan zul je vanzelf wel weer afvallen, denk ik zo. Die tijd moet je gewoon nemen en je verschijning voor lief nemen.

Hierin is dus wèl een stukje acceptatie te veroveren, maar niet v.w.b. een bepaald karakter: dat kun je je hele leven niet onder de tafel moffelen al word je nog zo oud. Dus moeten wij daar ook nu op de beste manier mee om leren gaan, en d.w.z. toch gebruiken, hoe dan ook.

Groetjes en sterkte in het hiermee leren omgaan,
Ini

Hoi Nen

Ik heb gelukkig nooit prednison geslikt.Maar ik weet wel dat veel mensen een verandert uiterlijk krijgen. (ik zie het vaak ook al aan de mensen die het slikken opgeblazen dikte)Dat zijn de bijwerkingen.Ik zie dat ook bij de antidepresiva die slikt mijn zus ook daar komt ze ook inderdaad van aan.Vervelend voor je.Maar maak er maar niet zo een probleem van je hebt het nodig voor je longen.Misschien als dat straks beter gaat dan kan je afbouwen dan komt het van zelf weer goed.

Sterkte hoor.

Groetjes Josephina

Dank voor jullie reacties! Ook hier geldt waarschijnlijk weer dat het te maken heeft met vrede in jezelf. Wie weet ontwikkel ik dat ook met de mindfulness. Wordt nog spannend, ik verwacht er zowat een totaal ander persoon van te worden, haha. Als dat zou kunnen? Tot die tijd hou ik mij aan jullie adviezen.

Gr. Nen
PS. Josephina, goed dat het vernevelen meeviel, alleen een vieze smaak. Wie weet weten de andere AB vernevelaars daar nog wat voor?

Hoi Nen,

Ik ben op en top Mindful hoor! Maar dat wil niet zeggen dat je behoeften veranderen. Je leert er alleen door dat je jezelf geen vervelende dingen moet vertellen, zodat je je emoties en gevoelens in de hand kunt houden i.p.v. je erdoor mee laten slepen. Je kunt dus wel vrede in jezelf verwachten voor wat dat laatste betreft. Maar als je voelt dat je iets wilt dat bij jouw aard en behoefte past, moeten daar altijd oplossingen voor worden gezocht. Iemand verandert niet van aard, dat kan niet, dat zit in je genen.

Ik heb dat hele stuk over mijn schildklier geschreven, niet om daar aandacht voor te krijgen, maar als voorbeeld en tegemoetkoming in herkenning. Maar ik begrijp dat het anders over kan komen dan bedoeld. Ik moet beter nadenken voordat ik schrijf.

Groetjes,
Ini

Hoi Nen,

Ook ik merk dat ik na een kuur prednisolon aankom. Dan, na een paar weken stoppen, val ik weer af.
Verder kom je inderdaad ook aan van anti depressiva.... Niet echt in je voordeel.
Hoop dat je tijdens het afbouwen en na het stoppen gewicht kwijtraakt. Ga er wel van uit dat het best lang duurt.
Misschien kun je dit vragen aan degene die je deze medicijnen heeft voorgeschreven, en je waarschijnlijk in de gaten houdt bij het afbouwen?!

Succes ermee,
groetjes Cisca.

Hey Nen,

Inderdaad erg herkenbaar, ben zelf nu 89 kilo en eerlijk gezegd ben ik blij dat ik iets over heb, veel mensen met longklachten zouden een morrd doen voor een paar kilo extra. En het is hier al gezegd, de prednison kilo's zijn er ook zo weer af.

Grtz

Tjeez

Ja, dat zeiden de FT en de la ook al. Thanks!

Gr. Nen

Hey Tjeez,

Nog iets: ik las dat je nu aangekoppeld was aan DAF (prednison iv). Kan je wel goed slapen? Ik sliep nog geen 2 uur per nacht. Ondanks melatonine en later nog een ander slaapmiddel. Was wel heel prettig actief en energierijk overdag, dat was echt heerlijk, als van voordat ik ziek werd. Maar achteraf gezien haast wel manisch. ik praatte 5 kwartier in een uur net als hier op het forum ! Kortom, de stootkuren hebben nogal veel invloed op mijn gedrag, werd er erg druk van ahw. Heb je daar ook last van? Ik hoop het van niet ,voor je!
Gelukkig ben ik daarentegen gezegend met een sterk gestel wat AB betreft, zoveel kuren gehad, ook iv en 2 jaar onderhouddosering en nooit, echt nooit last (alleen standaard een anti-schimmelkuurtje nodig). Dat lees ik hier wel anders! ik hoop dat het voor jou ook te doen is.
In ieder geval veel sterkte en succes!

Nen

Hey Nen, Ook ik word nogal rusteloos van de prednison, kan goed slapen maar je bent wel iedere 2 uur ff wakker, En ook ik heb het geluk dat ik nooit last heb van vervelende bijwerkingen door antibiotica, en dat is echt mazzel .

Grtz

Tjeez

Nen schreef:Hey Tjeez,

Nog iets: ik las dat je nu aangekoppeld was aan DAF (prednison iv). Kan je wel goed slapen? Ik sliep nog geen 2 uur per nacht. Ondanks melatonine en later nog een ander slaapmiddel. Was wel heel prettig actief en energierijk overdag, dat was echt heerlijk, als van voordat ik ziek werd. Maar achteraf gezien haast wel manisch. ik praatte 5 kwartier in een uur net als hier op het forum ! Kortom, de stootkuren hebben nogal veel invloed op mijn gedrag, werd er erg druk van ahw. Heb je daar ook last van? Ik hoop het van niet ,voor je!
Gelukkig ben ik daarentegen gezegend met een sterk gestel wat AB betreft, zoveel kuren gehad, ook iv en 2 jaar onderhouddosering en nooit, echt nooit last (alleen standaard een anti-schimmelkuurtje nodig). Dat lees ik hier wel anders! ik hoop dat het voor jou ook te doen is.
In ieder geval veel sterkte en succes!

Nen