Foutje: eerste bericht van "Wat wil je nog, wat kun je nog"

Nen schreef: Ik voel mij vaak heel stom mislukt en ik val mezelf vaak zo tegen. Ik weet vanuit mijn vak en door mijn levensloop maar al te goed dat ik zo veel zegeningen heb om te tellen in vergelijk met andere mensen en toch worstel ik vaak met 'de acceptatie' van mijn eigen levensloop. Wat dat betreft zit ik denk ik net zo'n beetje in elkaar als Ini, ik heb het voor mezelf nog nooit zo benoemd, maar ik denk dat ik ook ambitieus ben. Daarom genoot ik ook zo van mijn werk, natuurlijk.

Het kan natuurlijk niet uitblijven dat ik hierop inhaak. Ik kan er ook niets aan doen dat ik ambitieus ben, dat zit in mijn genen, dat heb ik van mijn moeder meegekregen. Dat is wat je in je werk kunt stoppen ja! Dat is wat ik ook in het forum heb gestopt en sinds ik thuis ben (2002) heb ik dat overal in gestopt. Maar zoals mijn reactie op een ander stuk van jou: ik mis de levendigheid van de mensen op het werk om mij heen ook, en dat weet ik nog steeds niet op te vangen. Ik heb mijn middagen vele jaren op een overdekt terras doorgebracht bij wat dames die daar dan ook altijd wel te vinden waren, zomer en winter. Dat bracht gedeeltelijk oplossing voor mijn behoefte aan prikkels. Maar sinds het rookverbod er is in de horeca, zitten ze daar dubbelop te roken en kan ik ook daar niet meer wezen. Trouwens het waren al wat oudere dames en de helft van het stel is overleden. Gelukkig ben in niet zo'n extraverte persoonlijkheid die de hele dag mensen om zich heen wil, dan ben je helemaal goed zuur. Ik kan redelijk lang gelukkig op mezelf zijn. Ik ben zelfs méér introvert, want ik reflecteer altijd op alles, tewijl extraverte mensen hun plezier uit hun omgeving halen.

Zucht, maar wát een herkenning! Een ding moet ik er echter wel bij zeggen: ik voel mij niet mislukt. Misschien had ik mijn levensloop wat bijdehanter aan kunnen pakken, maar ik alles gedaan op basis wat ik toen wist. Ik heb dan ook nergens spijt van en een hoop geleerd.

Nen schreef: (Lilian en Josephine) die zoals het op mij overkomt (ik kan mij natuurlijk vergissen, he, sorry !!!) be goed kunnen integreren in hun leven en daar een balans in gevonden hebben waar zij voor zichzelf mee uit de voeten kunnen, als van de mensen die (zoals het wederom op mij overkomt!) net als ik nog een weg hebben te gaan in acceptatie.

Die indruk heb ik ook, zij staan rustiger in het leven, tevredener met wat er nog voor je over is. Ook dat zie je tijdens de longrevalidatie: tevreden zijn met wat je nog wèl kan. Wordt hier geen rekening gehouden met de behoeften van verschillende persoonlijkheden? Dan heb ik zoiets van: maar hoe moet ik nu met mezelf omgaan terwijl ik zo behoefte heb om me te uiten en aan levendigheid om me heen. Moet ik tevreden leren zijn met dat ik nog kan afwassen? Dat is de dood in de pot voor mij: daar word ik behoorlijk depressief van (had ik al eens toen de kinderen klein waren en ik in mijn uppie thuis zat als ze naar school waren, en wat was ik blij toen ik uiteindelijk weer kon werken). Ik heb er zelfs therapeutische begeleiding op gehad en er waren allemaal voorstellingen over wat ik dan wel zou kunnen doen en bij alles had ik zoiets van: ik zeg nu wel 'ja' want het klinkt mooi en reuze goed bedacht, maar het klopt niet voor 'mij', niet voor mij gevoel.

Mijn moeder is haar gevoel voor ambitie ook tot op hoge leeftijd niet kwijtgeraakt: zij voelde zich niet goed, niet meer zichzelf toen zij geen werk meer had om zich in te kunnen uiten, een deel van zichzelf tot uitdrukking te brengen. Zij heeft haar hele leven eigen winkels gerund. Je kunt dat karaktertrekje volgens mij niet doodknuppelen. Mijn man is veel rustiger, heeft genoeg aan een krantje een boek, z'n gangetje door de stad, een praatje hier en daar.... Tja, het zou eenvoudiger voor me zijn als ik ook zo was. Op de een of andere manier zullen we hier oplossingen voor moeten vinden Nen!

Nen schreef:Ik gebruik nu voedingssupllementen die bewezen heel effectief zijn in stressreductie ( magnesium, hoge dosis omega 3 en en vit. b6, b12 en foliumzuur). En ga dus mindfulnees doen. Ook bewezen effectief. Een heel interessant boek hierover vond ik het boek van Servan-Schreiber. Maar ook het boek van Christiane Baerlandt: ' De psychologische oorsprong van...ziekten' sprak mij persoonlijk aan.
Maar ik begrijp heel goed dat ieder z'n eigen weg hierin gaat hoor en ook dat wat voor mij geldt absoluut niet voor een ander hoeft op te gaan, hoor. Ik ben altijd heel sceptisch geweest over dit soort theoriein, maar het sluit nu zomaar mooi aan bij mij. De tijd is er rijp voor, zogezegd.

Ik gebruik dezelfde voedingsupplementen, en het is bewezen dat ze effectief zijn, maar ik niet het gevoel dat ik er baat bij heb. Mindfulness betracht ik eigenlijk al heel lang en dat is prima, maar ook houd ik er wel van om met mijn gedachten te spelen, door anders tegen zaken aan proberen te kijken. I.pv. "gadver, ik moet de kamer opruimen" tegen mezelf zeggen: 'Ik ga d'r eens ff tegenaan, dan ziet het er dadelijk tenminste weer uit zo ik het hebben wil en is meteen een goede beweging, dus hup!", dat maakt dat je gevoel ervoer anders wordt, beter (heb je al gemerkt hoe je stemming en je gevoel vaak simpelweg door je gedachten wordt gecreëerd?). Maar wat betreft je behoefte aan iets wat je mist in je leven op te lossen, werkt dat niet. Wij zijn nu eenmaal geboren met bepaalde talenten en die moeten wij gebruiken. Ik ben niet christelijk, maar het staat in de bijbel en ik voel de diepe waarheid daarvan wel aan. Met de psychische oorsprong van een ziekte kan ik trouwens niets. Misschien wel leuk om er wat over te filosoferen en uiteraard heeft je geest ook invloed op je ziekte, maar ik heb be omdat ik nu eenmaal de kinkhoest heb gehad, en die heb ik gekregen omdat die ziekte besmettelijk is. Wat denk je van baby's die ziek of met afwijkingen geboren worden? Wat te denken van mensen die oud zijn en dood gaan ;-). Hier sta ik dus even anders in, maar fijn dat ik zo veel herkenning vind in jouw verhaal.

Ik heb trouwens mijn ziektes wèl geaccepteerd, en kan er redelijk goed mee omgaan, maar de vraag wat ik er nu nog mee kán, rest mij nog steeds. Weet je, zodra ik mezelf voorhoud dat ik wel tevreden ben met het leven dat ik nu leid, krijg ik prompt een heel slechte droom (ben gewend om mijn dromen te 'vertalen'). Dus is het gewoon niet goed ! Mijn innerlijk wil het heus anders dan ik mezelf vertel dat het maar moet zijn. En zo heb ik constante onrust, reden om te schrijven dat ik mijn "innerlijk forum" nu moet bijhouden.

Nog even over vrijwilligerswerk, om dat aan te gaan, moet men toch ook op je kunnen rekenen. Ik heb zelf met vrijwilligers gewerkt, dus ik weet hoe het zit. Wij kunnen er nooit vanuit gaan dat wij niet ziek zullen worden. Dus maakt niet uit, baan of vrijwilligerswerk, met ziekte blijft het een probleem. Zo bedacht ik onlangs dat ik me in wilde zetten voor het Rode Kruis, dat de activiteiten flink aan het uitbreiden is. Ik zou dan thuis veel werk kunnen doen dat ik helemaal zie zitten: artikelen schrijven en meedenken over de voortgang voor de organisatie. Ik mis hierin weer twee dingen: thuis kom ik geen mens tegen en ik werk graag onder de mensen, én ik kan niet garanderen dat dit project door mij niet zal gaan stagneren. Dus kan ik mij niet aanmelden, en daar ga je dan weer...

Goh... ik ben in het geheel niet bemoedigend bezig vandaag... Ach, we vinden nog wel iets uit toch! Dit vergt het hoogste van onze creativiteit. Dus een top uitdaging... .

Laat het forum maar even verslavend zijn, je hebt dat kennelijk nodig! Er valt ook zo veel te ontdekken en het houdt heus vanzelf wel weer op als je alles eruit hebt gehaald.

Groetjes,
Ini

PS Ik zal t.z.t. proberen of ik hiervoor een apart topic kan openen, dus dan wat tekst en dit bericht verplaatsen.